Visumstress, plastic tassen smokkel en. gorilla's!
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
04 Februari 2012 | Rwanda, Kigali
Rwanda, klinkt niet als een nummer 1 vakantiebestemming. Je hoeft geen heel goed geheugen te hebben om je de televisiebeelden van 1994 te herinneren. In 100 dagen tijd werden ca 1 miljoen Tutsi’s en gematigde Hutu’s op brute wijze afgeslacht. Een van de grootste genocides van de 20e eeuw…en de rest van de wereld keek toe…
Dat was in 1994. Ondanks dat de litekens (letterlijk en figuurlijk) vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn zijn de Rwandezen erg optimistisch richting de toekomst en doet de huidige regering er alles aan om het volk te verenigen en niet langer onderscheid te maken tussen de twee bevolkingsgroepen.
Afgelopen zaterdag kwam ik na een dagje genoten te hebben van de Tanzaniaanse wegen aan bij de grens tussen Tanzania en Rwanda. Op de vraag waar mijn visumaanvraag was overhandigde ik keurig een door mij ingevuld exemplaar aan de douane. De douane vertelde mij dat ik het verkeerd had begrepen en dat hij hier geen genoegen mee nam. Ik had het formulier moeten downloaden, invullen, opsturen en vervolgens max 3 dagen wachten op een bevestiging. Het was al 18.00 uur en het vooruitzicht om een dag terug te reizen en dan 3 dagen te wachten leek me niet echt aanlokkelijk. Eindelijk, na een uur goed onnozel doen en flink zip blijven kijken kreeg ik dan bij wijze van uitzondering toch het visum. Maar dit zou me niet nog eens lukken werd me verzekerd. M’n tas moest nog wel even worden doorzocht. Ze waren niet op zoek naar geestverruimende middelen maar naar, jawel, plastic tassen! Die zijn namelijk verboden in dit land. Plastic tassen blijken verrekte handig op zo’n trip, voor bv de vieze was en alle andere zooi die je meezeult. Ik wilde ze niet graag kwijt en wist dat ik dit kon verwachten. Ik had ze dan ook op ingenieuze wijze verstopt in de voering van mijn jas…
Onderweg naar Kigali werd ik verwelkomd door hele kudde’s kinderen: “ Mzunguuuuu!”
Kigali leek in de verste verte niet op de andere Afrikaanse (hoofd)steden die ik tot nu toe heb aan gedaan. Het is er groen, ruim, schoon (geen plastic), er zitten geen gaten in het asfalt en je vindt er veel winkelcentra en westerse restaurants.
Maandag heb ik een bezoek gebracht aan het Kigali Memorial Centre, een museum dat is gewijd aan de genocide van 1994. De rondleiding startte met het onderscheid dat de voormalige koloniale heersers (eerst de Duitsers en daarna de Belgen) maakten tussen de verschillende bevolkings groepen en de aanloop naar de genocide na de onafhankelijkheid. Het gaat verder met de wijze waarop de genocide op voorhand is gepland, de genocide zelf (incl interviews met overlevenden, de daarop volgemde vluchtelingencrisis en de uiteindelijke berechting van de daders. Een ruimte was gevuld met levensgrote foto’s van kinderen die destijds zijn vermoord. Onder de foto’s stond een beschrijving met hun naam, leeftijd, favourite speelgoed en de brute wijze waarop ze zijn vermoord….. Ondanks dat het hier ongeveer 30 C graden is liepen de koude rillingen over m’n rug…
De grote vraag blijft hoe een prachtig land als Rwanda in 100 dagen tijd kon veranderen in een hel en hoe mensen konden veranderen in beesten. Niemand kan deze vraag beantwoorden…
Naast deze afschuwelijke geschiedenis is Rwanda gelukkig ook bekend vanwege een andewr fenomeen, namelijk de berggorilla’s. Het wordt aangenomen dat e r wereldwijd ( maw Rwanda, Uganda en Democratische Rep. Congo /voorm Zaire) nog maar 750 van deze Bokito’s in het wild leven. Op dit moment worden ze in Rwanda goed beschermd (hoewel er in 2007 nog 7 zijn vermoord door stropers) en voor een bezoek aan deze dieren moet je dan ook een vergunning hebben. Op de gok heb ik een bezoekje gebracht aan de plaatselijke VVV (ministerie van Tourisme) in Kigali in de hoop zo’n vergunning te bemachtigen (per dag worden er voor heel Rwanda ongeveer 80 vrijgegeven). Ze hadden nog een vergunning voor woensdag!
Dinsdag ben ik aangekomen in Kinigi, een dorpje aan de voet van de Virunga Mountains, het leefgebied van de gorilla’s. Woendag begon hier de zoektocht naar de gorill’as. De groep bestond voornamelijk uit 55+’ers in veel te dure safaripakjes. We werden verdeeld in groepen van 8 die elk op zoek gingen naar een gorilla familie in het gebied. De groep werd geleid door twee gidsen en een bewaker met een groot geweer om olifanten, wilde buffels en stropers op afstand te houden. De gidsen stonden met portofoons in contact met ‘spoorzoekers’ die voor ons uit waren gegaan om de gorilla’s te zoeken. Na twee uur door het tropisch regenwoud (gelukkig was het droog) te hebben geklauterd kregen we te horen dat de gorilla’s in de buurt waren. De spanning steeg. We kregen de laatste instrucies: geen foto’s met flitser maken, niet wegrennen, altijd min 5m afstand bewaren en niet hoesten of niezen in de richting van de gorilla’s (ze zijn erg vatbaar voor menselijke ziekten). De gorilla familie telde ongeveer 15 exemplaren. 1 zilverrug mannetje (olle grieze), een paar vrouwtes, peuters, kleuters, pubers en een babby van 4 maanden oud. Ze leken onze aanwezigheid totaal niet op te merken en negeerden ons volkomen. De gorilla’s zaten op een open vlakte en waren druk aan het eten, je kon ze zelfs horen smakken. Hoewel wij afstand hielden benaderden de gorilla’s ons soms (of stonden wij gewoon in de weg). In het begin dacht ik nog even nu komt Frans Bauer uit zo’n apenpak zetten en zitten we in Bananasplit. Het was best onwerkelijk allemaal maar wat gaaf! Na een uurtje hielden de gorilla’s het voor gezien en trokken ze zich terug in het bamboobos. Ook voor ons was het nu tijd om te gaan. Wauw, wat een ervaring.
Ik blijf nog een paar dagen in Rwanda want wat een super land is dit zeg! Wat ik daarna ga doen is noeg niet zeker. Wel zeker is dat ik eind februari een paar biertjes bij Bert in Kenia ga drinken. Hoe ik daar naartoe ga, terug door Tanzania of via Uganda beslis ik een dezer dagen.
Dat was in 1994. Ondanks dat de litekens (letterlijk en figuurlijk) vandaag de dag nog steeds zichtbaar zijn zijn de Rwandezen erg optimistisch richting de toekomst en doet de huidige regering er alles aan om het volk te verenigen en niet langer onderscheid te maken tussen de twee bevolkingsgroepen.
Afgelopen zaterdag kwam ik na een dagje genoten te hebben van de Tanzaniaanse wegen aan bij de grens tussen Tanzania en Rwanda. Op de vraag waar mijn visumaanvraag was overhandigde ik keurig een door mij ingevuld exemplaar aan de douane. De douane vertelde mij dat ik het verkeerd had begrepen en dat hij hier geen genoegen mee nam. Ik had het formulier moeten downloaden, invullen, opsturen en vervolgens max 3 dagen wachten op een bevestiging. Het was al 18.00 uur en het vooruitzicht om een dag terug te reizen en dan 3 dagen te wachten leek me niet echt aanlokkelijk. Eindelijk, na een uur goed onnozel doen en flink zip blijven kijken kreeg ik dan bij wijze van uitzondering toch het visum. Maar dit zou me niet nog eens lukken werd me verzekerd. M’n tas moest nog wel even worden doorzocht. Ze waren niet op zoek naar geestverruimende middelen maar naar, jawel, plastic tassen! Die zijn namelijk verboden in dit land. Plastic tassen blijken verrekte handig op zo’n trip, voor bv de vieze was en alle andere zooi die je meezeult. Ik wilde ze niet graag kwijt en wist dat ik dit kon verwachten. Ik had ze dan ook op ingenieuze wijze verstopt in de voering van mijn jas…
Onderweg naar Kigali werd ik verwelkomd door hele kudde’s kinderen: “ Mzunguuuuu!”
Kigali leek in de verste verte niet op de andere Afrikaanse (hoofd)steden die ik tot nu toe heb aan gedaan. Het is er groen, ruim, schoon (geen plastic), er zitten geen gaten in het asfalt en je vindt er veel winkelcentra en westerse restaurants.
Maandag heb ik een bezoek gebracht aan het Kigali Memorial Centre, een museum dat is gewijd aan de genocide van 1994. De rondleiding startte met het onderscheid dat de voormalige koloniale heersers (eerst de Duitsers en daarna de Belgen) maakten tussen de verschillende bevolkings groepen en de aanloop naar de genocide na de onafhankelijkheid. Het gaat verder met de wijze waarop de genocide op voorhand is gepland, de genocide zelf (incl interviews met overlevenden, de daarop volgemde vluchtelingencrisis en de uiteindelijke berechting van de daders. Een ruimte was gevuld met levensgrote foto’s van kinderen die destijds zijn vermoord. Onder de foto’s stond een beschrijving met hun naam, leeftijd, favourite speelgoed en de brute wijze waarop ze zijn vermoord….. Ondanks dat het hier ongeveer 30 C graden is liepen de koude rillingen over m’n rug…
De grote vraag blijft hoe een prachtig land als Rwanda in 100 dagen tijd kon veranderen in een hel en hoe mensen konden veranderen in beesten. Niemand kan deze vraag beantwoorden…
Naast deze afschuwelijke geschiedenis is Rwanda gelukkig ook bekend vanwege een andewr fenomeen, namelijk de berggorilla’s. Het wordt aangenomen dat e r wereldwijd ( maw Rwanda, Uganda en Democratische Rep. Congo /voorm Zaire) nog maar 750 van deze Bokito’s in het wild leven. Op dit moment worden ze in Rwanda goed beschermd (hoewel er in 2007 nog 7 zijn vermoord door stropers) en voor een bezoek aan deze dieren moet je dan ook een vergunning hebben. Op de gok heb ik een bezoekje gebracht aan de plaatselijke VVV (ministerie van Tourisme) in Kigali in de hoop zo’n vergunning te bemachtigen (per dag worden er voor heel Rwanda ongeveer 80 vrijgegeven). Ze hadden nog een vergunning voor woensdag!
Dinsdag ben ik aangekomen in Kinigi, een dorpje aan de voet van de Virunga Mountains, het leefgebied van de gorilla’s. Woendag begon hier de zoektocht naar de gorill’as. De groep bestond voornamelijk uit 55+’ers in veel te dure safaripakjes. We werden verdeeld in groepen van 8 die elk op zoek gingen naar een gorilla familie in het gebied. De groep werd geleid door twee gidsen en een bewaker met een groot geweer om olifanten, wilde buffels en stropers op afstand te houden. De gidsen stonden met portofoons in contact met ‘spoorzoekers’ die voor ons uit waren gegaan om de gorilla’s te zoeken. Na twee uur door het tropisch regenwoud (gelukkig was het droog) te hebben geklauterd kregen we te horen dat de gorilla’s in de buurt waren. De spanning steeg. We kregen de laatste instrucies: geen foto’s met flitser maken, niet wegrennen, altijd min 5m afstand bewaren en niet hoesten of niezen in de richting van de gorilla’s (ze zijn erg vatbaar voor menselijke ziekten). De gorilla familie telde ongeveer 15 exemplaren. 1 zilverrug mannetje (olle grieze), een paar vrouwtes, peuters, kleuters, pubers en een babby van 4 maanden oud. Ze leken onze aanwezigheid totaal niet op te merken en negeerden ons volkomen. De gorilla’s zaten op een open vlakte en waren druk aan het eten, je kon ze zelfs horen smakken. Hoewel wij afstand hielden benaderden de gorilla’s ons soms (of stonden wij gewoon in de weg). In het begin dacht ik nog even nu komt Frans Bauer uit zo’n apenpak zetten en zitten we in Bananasplit. Het was best onwerkelijk allemaal maar wat gaaf! Na een uurtje hielden de gorilla’s het voor gezien en trokken ze zich terug in het bamboobos. Ook voor ons was het nu tijd om te gaan. Wauw, wat een ervaring.
Ik blijf nog een paar dagen in Rwanda want wat een super land is dit zeg! Wat ik daarna ga doen is noeg niet zeker. Wel zeker is dat ik eind februari een paar biertjes bij Bert in Kenia ga drinken. Hoe ik daar naartoe ga, terug door Tanzania of via Uganda beslis ik een dezer dagen.
-
04 Februari 2012 - 09:40
Tessa V. Valen:
Mooi verslag Tjitte.
Veel plezier nog.
Groetjes,
Tessa -
04 Februari 2012 - 10:14
De Middendorpjes:
Hoi Tjitte,
Rwanda en de regio er omheen hebben inderdaad een bizarre geschiedenis ... thuis het boek 'Congo' maar eens lezen dat vorige jaar nog is genomineerd. geeft een goed beeld van de achtergronden waardoor deze genocide is veroorzaakt.
Mooi dat het land weer opkrabbelt en je er prettig kunt reizen ... én 'soortgenoten' kunt ontmoeten.
We blijven je volgen.
Groet,
Erik -
04 Februari 2012 - 10:19
Jan En Tilly:
Prachtig! Geweldig wat je allemaal meemaakt en beschrijft. We zullen geen flauwe grapjes maken.
Je hebt natuurlijk al lang gehoord dat het hier erg koud is en dat je in de tuinen toch niets kan beginnen.
Vannacht -16 graden in Marum en zelfs -22 graden in Lelystad.
Geniet maar volop!
groetjes, Jan en Tilly -
04 Februari 2012 - 10:58
Ivo:
Mooi verhaal weer zuur! Veel plezier nog met je verdere reis!
Gr. Ivo -
04 Februari 2012 - 16:44
Eva:
Waaaauuuuuwwwww! -
04 Februari 2012 - 16:54
Pieter:
Mooie verhalen, best eng die gorilla's zo dichtbij! Heel veel plezier nog, groetjes -
04 Februari 2012 - 18:36
Christel En Hoeks:
Ha Bonzo,
Mooi verhaal en nog mooiere foto's. Wij vinden het vooral knap dat je een blanke aap op de foto krijgt!!!
Hulde hahaha.
Geniet ervan!
Grtz Christel en Hoeks -
05 Februari 2012 - 12:48
Joost:
mooi verhaal tjitte!
veel plezier daar en we blijven je volgen.
groeten uit een wit Rosmalen -
06 Februari 2012 - 10:03
Donkie:
Alweer een leuk verslag Zuur!
Have fun! -
06 Februari 2012 - 12:59
Bennie:
FANTASTISCH!!!!! -
06 Februari 2012 - 15:47
Pake En Beppe:
Hallo Tjitte we hebben weer genoten van jouw mooie verhalen, schitterend.
Ik zal nog even nazien waar je nu precies bent. Tjitte nog veel mooie dagen daar Hartelijke groeten van Beppe en Pake en A Dieu. -
12 Februari 2012 - 16:22
Nien:
Ha Tjitte!
Wat een gave ervaringen! Die gorilla's, wauw! Zou ik ook nog weleens willen doen! Hier in Argentinië is het net als bij jou heerlijk weer. Beter dan het koude NL he? Doen we goed... Hehe. Ik denk dat ik het hier nog wel een paar maanden volhoud. Mijn ticket staat voor 30 april, maar ik ga hem misschien wel verlengen. En jij? Hoe lang ben jij dit keer van plan om weg te blijven? Net zolang tot de temperaturen in NL weer dragelijk worden? ;-)
Have fun there! Ciao! -
14 Februari 2012 - 07:31
Johannes Kalfsbeek:
He Eije Wiekstra hoe is het met je.
De nieuwe naam in Marum zou kunnen worden Columbus uut Moarum!
He Tjitte genoeg gekheid,je bent weer goed bezig zien we mooie wereldreiziger.Je hebt gelijk het kan nu mooi en dat tuinieren betaalt wel zo goed heb ik wel door dat het kwa centjes ook geen probleem is.
Je moeder even gesproken in de Supermarkt,ze verheugt zich op je terugkomst,en wees gerust wij allemaal ook hoor.
Tjitte nog veel plezier en bovenal geniet ervan en van mamme wees veurzichtig.
Tot begin maart jongen.
Groet,
Johannes,Tineke en Harke Kalfsbeek. -
17 Februari 2012 - 10:06
Liesbeth:
Hey Tjitte,
Wat een ervaringen en belevenissen allemaal. Super. Wat is de wereld toch bijzonder.
Geniet er nog even van.
Gr Liesbeth -
19 Februari 2012 - 16:54
Michiel:
Wat een super mooi verhaal om te lezen! Echt gave ervaring!!! -
19 Februari 2012 - 16:56
Rinze:
Mooie ervaringen weer Sauer, oprecht jaloers!
Veel plezier nog en tot snel!
Gr -
08 Maart 2012 - 09:54
Petra Westerlaan:
Hey Tjitte,
Gave verhalen hoor! Vooral dat je berggorilla's hebt gezien. Toch heel wat anders dan voor je werk naar Afrika (ik zit nu in Kameroen).
Groetjes,
Petra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
