Aan alles komt een eind
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
07 Maart 2012 | Nederland, Marum
Toen brak de laatste week van mijn twee maanden durende reis door Afrika aan. Ik merkte dat het tijd werd terug te gaan naar Nederland toen ik aangekomen in Kenia gewoon voor de lol rondjes liep door de eerste ‘westerse’ supermarkt sinds Zuid-Afrika. Zoveel keus had ik in tijden niet gezien, de winkel was goed verlicht en ruim (niet donker en krap zodat je met je rugtas op je rug met één draai het hele schap leeg veegt) en de koel bewaren producten lagen voor de verandering in een (werkende) koeling.
Na 1,5 dagen hobbelen over Keniase wegen nam ik in Naivasha afscheid van mijn mede minibusreizigers en werd ik opgehaald door Bert. Bert heeft bij mij op de HAS in Den Bosch gezeten en woont al vier jaar in Kenia en is daar vertegenwoordiger in rozen en beregeningsinstallaties.
’s Avonds kwam Erik (ook een vriend van de HAS aan) aan, met het carnaval nog in de benen kon hij linea recta door vanaf het vliegveld naar de plaatselijke kroeg aan Lake Naivasha. Over carnaval gesproken, Bert woont op een groot, omheind tuinbouwpark, de nachtwakers aan de poort deden me ook denken aan carnavalsgangers; vanwege de nachtelijke kou, ca 15 C (!) was de ene nog raarder ingepak dan de ander.
Het laatste weekend in Afrika werd afgesloten in decadentie; Bert had een huisje gehuurd boven Mombassa aan de kust. Een tripje van twee dagen per minibus, één dag in de Toyota Prado van Bert of 45 min in het vliegtuig. Na goed overleg werd het het vliegtuig. Het huisje deed niet onder voor Playboy Mansion, het was een oud landhuis aan het water met grote (slaap)kamers, een zwembad in de tuin, een kok en een tuinman.
’s Avonds op stap net buiten Mombasa, we belanden in een grote toko aan het strand waar het stikte van de inheemse vrouwen. Afgezien van een paar oude vieze kereltjes liepen er niet heel veel blanken rond. We werden zowat besprongen door de vrouwen. Na een tijdje heb ik toch maar eens aan een ober gevraagd of hij de situatie iets kon toelichten; het bleek dat alle vrouwen hier voor ‘business’ waren… Zo’n idee kregen we al ;)
Zondagochtend ging ik op mijn kamer op zoek naar een stopcontact om mijn telefoon op te laden. In het stopcontact zat een soort adapter met n rode knop, ik kreeg het ding met geen mogelijkheid uit het stopcontact. Uiteindelijk vond ik een ander stopcontact en laadde mn telefoon op. Toen ik beneden kwam stonden daar vijf bezwete mannen in blauwe pakken met gummyknuppels; waar het probleem was vroegen ze. ‘Probleem?’ Ja een zeer hoofd maar daar kwamen ze vast niet voor dacht ik. Toen begon me iets te dagen, die adapter dat was een stil alarm zeker. Dat bleek zo te zijn, ze hadden een melding hiervandaan gekregen. Na overal eens goed te hebben gekeken en nog eens nadrukkelijk gevraagd te hebben of er echt geen problemen waren dropen ze af. Ik vroeg aan de kok of ik voor dit valse alarm moest betalen. Nee, zei hij, het was mijn recht om op die knop te drukken al was het alleen maar om te kijken of ze niet lagen te slapen..
Terug in Naivasha hebben Erik en ik vol goede moed een ingestorte vulkaan beklommen, eenmaal boven begon het te onweren en boven op een vulkaan leek ons nou niet de beste plek om je op dat moment te bevinden. Eenmaal weer beneden namen we een brommertaxi (piki-piki noemen ze dat hier) terug naar Naivasha. Nu ben ik wel aardig wat gewend dacht ik en ik had ook al vaak genoeg op zo’n brommertje gezeten. Meestal kon ik de geachte dat het toch niet de meest veilige vorm van transport is vrij snel van me afzetten (lees: geen helm op, blote benen, op slippers, kilometertellers die het niet doen (de brommers rijden volgens mij tussen de 50-120 km p/uur) en dat je door vrachtauto’s gewoon van de weg wordt gedrukt). Deze keer bleek dat niet mogelijk. Toen ik achterop de brommer ging zitten wees Erik me even op de handen van de chauffeur, de chauffeur was herstellende van een paar flinke schaafwonden van een eerdere glijpartij waarschijnlijk. Lekker, dat geeft de burger moed. Onderweg viel de motor minstens 10x uit, zakte de helm van de chauffeur (hij had er wel een) steeds over zn ogen, waren zn spiegels lam zodat hij ze steeds recht moest duwen totdat een van de spiegels afbrak en ging hij op en af het asfalt zodra er een vrachtauto achterop kwam. Maar goed, rustig blijven, je tijd uitzitten en uiteindelijk ongeschonden weer in Naivasha aangekomen, een kleine fooi voor de chauffeur zodat ie een nieuwe spiegel kon kopen.
De volgende dag zijn Erik en ik een fietstochtje gaan maken door Hell’s Gate national park. Na een mooie wandeling door een miniversie van de Amerikaanse Grand Cannion noemden Erik en ik elkaar geen mietje en besloten we nog een rondje te fietsen. Mijn fiets was het hier niet zo mee eens want bij het eerste heuveltje trapte ik in één keer alle tandwielen lam. Geen nood we hadden genoeg water en leeuwen waren al een hele tijd niet meer in het park gezien. Gelukkig kreeg ik na een paar minuten een lift van een met machinegeweren bewapende rangerpatrouille.
Afgelopen donderdag ben ik in Nairobi op het vliegtuig gestapt richting Amsterdam. Na een 12 uur durende vlucht met Emirates kwam ik de volgende dag aan op Schiphol. Na twee maanden in Afrika alles al een keer meegemaakt te hebben bleek ik achteraf in de trein van Schiphol naar Groningen tijdens het instappen getuige te zijn geweest van een zakkenroldiefstal (zie je dat je er niet helemaal voor naar Afrika hoeft). Kijkend uit het treinraam viel me op dat het in Nederland wel verrekte kaal en grauw is, ook vroeg ik me af waar alle mensen waren, in Afrika was iedereen altijd op straat leek het wel. In Zwolle stapte de familie Kalfsbeek uit Marum in, grappig om de laatste paar kilometer van deze trip met Marumers af te leggen.
Veel mensen vragen me wat ik er van vond; van te voren had ik een bepaald idee van Afrika, voornamelijk gevoed door de beelden die je hier op het journaal ziet en de berichten die je in de kranten leest. Armoede, geweld, oorlog en droogte. Dit is echter maar een klein deel van Afrika, wat ik gezien heb en me vooral bij zal blijven zijn de mensen; altijd vrolijk, super sociaal (dat zag ik wel wanneer ik met 30 man opgepropt in een minibusje zat) behulpzaam en naar mijn idee redelijk tevreden. Eigenlijk heb ik geen slechte ervaringen gehad, die ene keer misschien in Kampala (Uganda) dat iemand mijn tas van rug probeerde te trekken. Het leek mij een poging van een wanhopig iemand en na de eerste woede en ontzetting kon ik eigenlijk alleen maar medelijden met die jongen hebben. Maar ook op dat moment voelde ik me eigenlijk niet echt onveilig. Twee maanden was ook lang genoeg denk ik, lang genoeg om je nog iedere dag te verwonderen en te verbazen over tig kleine dingen zonder dat het gewoon wordt.
Nu hier in Nederland is het wachten dat het weer wat beter wordt zodat het werk in de tuinen weer losbarst, ik heb er zin in in ieder geval!
Ik hoop dat ik jullie de afgelopen twee maanden vermaakt heb met mijn stukjes.
N.B. De laatste foto’s worden hopelijk deze week geplaatst, ze liggen bij de helpdesk van waarbenjij.nu
Na 1,5 dagen hobbelen over Keniase wegen nam ik in Naivasha afscheid van mijn mede minibusreizigers en werd ik opgehaald door Bert. Bert heeft bij mij op de HAS in Den Bosch gezeten en woont al vier jaar in Kenia en is daar vertegenwoordiger in rozen en beregeningsinstallaties.
’s Avonds kwam Erik (ook een vriend van de HAS aan) aan, met het carnaval nog in de benen kon hij linea recta door vanaf het vliegveld naar de plaatselijke kroeg aan Lake Naivasha. Over carnaval gesproken, Bert woont op een groot, omheind tuinbouwpark, de nachtwakers aan de poort deden me ook denken aan carnavalsgangers; vanwege de nachtelijke kou, ca 15 C (!) was de ene nog raarder ingepak dan de ander.
Het laatste weekend in Afrika werd afgesloten in decadentie; Bert had een huisje gehuurd boven Mombassa aan de kust. Een tripje van twee dagen per minibus, één dag in de Toyota Prado van Bert of 45 min in het vliegtuig. Na goed overleg werd het het vliegtuig. Het huisje deed niet onder voor Playboy Mansion, het was een oud landhuis aan het water met grote (slaap)kamers, een zwembad in de tuin, een kok en een tuinman.
’s Avonds op stap net buiten Mombasa, we belanden in een grote toko aan het strand waar het stikte van de inheemse vrouwen. Afgezien van een paar oude vieze kereltjes liepen er niet heel veel blanken rond. We werden zowat besprongen door de vrouwen. Na een tijdje heb ik toch maar eens aan een ober gevraagd of hij de situatie iets kon toelichten; het bleek dat alle vrouwen hier voor ‘business’ waren… Zo’n idee kregen we al ;)
Zondagochtend ging ik op mijn kamer op zoek naar een stopcontact om mijn telefoon op te laden. In het stopcontact zat een soort adapter met n rode knop, ik kreeg het ding met geen mogelijkheid uit het stopcontact. Uiteindelijk vond ik een ander stopcontact en laadde mn telefoon op. Toen ik beneden kwam stonden daar vijf bezwete mannen in blauwe pakken met gummyknuppels; waar het probleem was vroegen ze. ‘Probleem?’ Ja een zeer hoofd maar daar kwamen ze vast niet voor dacht ik. Toen begon me iets te dagen, die adapter dat was een stil alarm zeker. Dat bleek zo te zijn, ze hadden een melding hiervandaan gekregen. Na overal eens goed te hebben gekeken en nog eens nadrukkelijk gevraagd te hebben of er echt geen problemen waren dropen ze af. Ik vroeg aan de kok of ik voor dit valse alarm moest betalen. Nee, zei hij, het was mijn recht om op die knop te drukken al was het alleen maar om te kijken of ze niet lagen te slapen..
Terug in Naivasha hebben Erik en ik vol goede moed een ingestorte vulkaan beklommen, eenmaal boven begon het te onweren en boven op een vulkaan leek ons nou niet de beste plek om je op dat moment te bevinden. Eenmaal weer beneden namen we een brommertaxi (piki-piki noemen ze dat hier) terug naar Naivasha. Nu ben ik wel aardig wat gewend dacht ik en ik had ook al vaak genoeg op zo’n brommertje gezeten. Meestal kon ik de geachte dat het toch niet de meest veilige vorm van transport is vrij snel van me afzetten (lees: geen helm op, blote benen, op slippers, kilometertellers die het niet doen (de brommers rijden volgens mij tussen de 50-120 km p/uur) en dat je door vrachtauto’s gewoon van de weg wordt gedrukt). Deze keer bleek dat niet mogelijk. Toen ik achterop de brommer ging zitten wees Erik me even op de handen van de chauffeur, de chauffeur was herstellende van een paar flinke schaafwonden van een eerdere glijpartij waarschijnlijk. Lekker, dat geeft de burger moed. Onderweg viel de motor minstens 10x uit, zakte de helm van de chauffeur (hij had er wel een) steeds over zn ogen, waren zn spiegels lam zodat hij ze steeds recht moest duwen totdat een van de spiegels afbrak en ging hij op en af het asfalt zodra er een vrachtauto achterop kwam. Maar goed, rustig blijven, je tijd uitzitten en uiteindelijk ongeschonden weer in Naivasha aangekomen, een kleine fooi voor de chauffeur zodat ie een nieuwe spiegel kon kopen.
De volgende dag zijn Erik en ik een fietstochtje gaan maken door Hell’s Gate national park. Na een mooie wandeling door een miniversie van de Amerikaanse Grand Cannion noemden Erik en ik elkaar geen mietje en besloten we nog een rondje te fietsen. Mijn fiets was het hier niet zo mee eens want bij het eerste heuveltje trapte ik in één keer alle tandwielen lam. Geen nood we hadden genoeg water en leeuwen waren al een hele tijd niet meer in het park gezien. Gelukkig kreeg ik na een paar minuten een lift van een met machinegeweren bewapende rangerpatrouille.
Afgelopen donderdag ben ik in Nairobi op het vliegtuig gestapt richting Amsterdam. Na een 12 uur durende vlucht met Emirates kwam ik de volgende dag aan op Schiphol. Na twee maanden in Afrika alles al een keer meegemaakt te hebben bleek ik achteraf in de trein van Schiphol naar Groningen tijdens het instappen getuige te zijn geweest van een zakkenroldiefstal (zie je dat je er niet helemaal voor naar Afrika hoeft). Kijkend uit het treinraam viel me op dat het in Nederland wel verrekte kaal en grauw is, ook vroeg ik me af waar alle mensen waren, in Afrika was iedereen altijd op straat leek het wel. In Zwolle stapte de familie Kalfsbeek uit Marum in, grappig om de laatste paar kilometer van deze trip met Marumers af te leggen.
Veel mensen vragen me wat ik er van vond; van te voren had ik een bepaald idee van Afrika, voornamelijk gevoed door de beelden die je hier op het journaal ziet en de berichten die je in de kranten leest. Armoede, geweld, oorlog en droogte. Dit is echter maar een klein deel van Afrika, wat ik gezien heb en me vooral bij zal blijven zijn de mensen; altijd vrolijk, super sociaal (dat zag ik wel wanneer ik met 30 man opgepropt in een minibusje zat) behulpzaam en naar mijn idee redelijk tevreden. Eigenlijk heb ik geen slechte ervaringen gehad, die ene keer misschien in Kampala (Uganda) dat iemand mijn tas van rug probeerde te trekken. Het leek mij een poging van een wanhopig iemand en na de eerste woede en ontzetting kon ik eigenlijk alleen maar medelijden met die jongen hebben. Maar ook op dat moment voelde ik me eigenlijk niet echt onveilig. Twee maanden was ook lang genoeg denk ik, lang genoeg om je nog iedere dag te verwonderen en te verbazen over tig kleine dingen zonder dat het gewoon wordt.
Nu hier in Nederland is het wachten dat het weer wat beter wordt zodat het werk in de tuinen weer losbarst, ik heb er zin in in ieder geval!
Ik hoop dat ik jullie de afgelopen twee maanden vermaakt heb met mijn stukjes.
N.B. De laatste foto’s worden hopelijk deze week geplaatst, ze liggen bij de helpdesk van waarbenjij.nu
-
07 Maart 2012 - 21:00
Bauke:
Genoten van al je stukjes Tjitte! Ik zie je snel...... -
07 Maart 2012 - 21:13
Erik:
Mooie afsluiter Tjitte! -
07 Maart 2012 - 22:05
Hans:
Wat een mooi verhaal Zuurtje!!
Geweldig!
P.S. Waar blijven de foto´s van de inheemse vrouwen???
xx -
08 Maart 2012 - 00:52
Brechtje :
Gaaf Tjitte, Je bent een inspiratiebron. Groetjes en welkom thuis! Wordt het met DNC weer een ezel zijn, of wordt het een andere steen :P -
08 Maart 2012 - 07:44
Jan En Hillie:
Nu weer terug in Marum, we hebben al even bij gekletst.
Een hele ervaring en wie weet voor herhaling ??????????????
We wensen je veel werk plezier met je bedrijf, tuinen etc.
Groetjes Jan en Hillie -
08 Maart 2012 - 08:41
Inge:
Heey Tjitte, leuk verhaal, zie het helemaal voor me! Tot in Nederland, kom maar snel keer weer partyen in Gerwen ;) x Inge. -
08 Maart 2012 - 15:19
Barbera En Willem.:
Bedankt voor alle mooie verhalen en tot gauw. -
08 Maart 2012 - 19:58
Daan:
Tjitte,
Mooi verhaal als afsluiter.Je bent echt weer een mooie ervaring rijker.
Spreken elkaar binnenkort weer.
gr
Daan -
10 Maart 2012 - 21:06
Chris En Hoeks:
Ha Bonzo,
Was weer mooi om je verhalen te volgen.
Wanneer ben je weer in Den Bosch? Kunnen we een paar pinten vatten en sterke verhalen vertellen.
Grtz Christel en Hoeks -
11 Maart 2012 - 20:08
Roelof:
Leuke verhalen Tjitte. Wat wordt de volgende reis?
-
15 Maart 2012 - 18:44
Schup:
Met heel veel plezier je verhalen gelezen, heel leuk.
Nu weer aan de slag om de voedselbank niet te hoeven bezoeken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
