Het heeft even geduurd..
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
20 Februari 2012 | Oeganda, Kampala
Als je in Afrika bent kun je er natuurlijk niet onderuit om wat wilde dieren te zien. Kenia en Tanzania staan bekend om hun wildparken en de hordes touristen die daar op af komen. Om te voorkomen dat ik na het betalen van de hoofdprijs in een grote karavaan Mzungu’s langs de leeuwen en de olifanten moest heb ik besloten om in een minder bekend park, in een minder bekend land op safari te gaan.
Het werd Akagera National Park, Rwanda. Een park met een oppervlakte van een dike 1000 km2 waar alle dieren voorkomen die je in de andere Afrikaanse wildparken ook tegenkomt, inclusief de ‘Big 5’. Ik dacht slim te zijn en kosten te besparen door in plaats van een safari te boeken in de hoofdstad Kigali, op eigen houtje in de richting van het park te gaan, daar een hostel te zoeken en iemand te vinden die me met een auto door het park kon touren. In eerste instantie leek dat plan te werken. Een hostel vinden was geen problem en ook een auto met chauffeur werd snel gevonden. Om 05.00 uur werd ik opgehaald door een Toyota Landcruiser zodat we tegen zonsopkomst in het park zouden zijn. Er was me verteld dat de chauffeur de weg wist en al vaker in het park geweest was. Maar nadat hij een paar keer de weg moest vragen (en we waren nog niet eens in het park) begon ik hier toch mijn twijfels bij te krijgen. Dat beloofde wat voor de rest van de dag. Met een kaart van het gebied en het telefoonnummer van de rangers (we zouden geen bereik hebben bleek later) gingen we dan toch op goed geluk het park binnen. Het landschap was erg gevarieerd en bestond uit bergen, meren, moerassen, savannes en bossen en we zagen al snel veel wild; nijlpaarden, zebra’s, bavianen, olifanten, gazelle, buffels en ander spul waarvan ik de naam zo niet paraat heb. M’n ‘gids’ wist niet wat ie met de kaart en de aanwezige richtingaanwijzers aanmoest zodat we onverhoopt bijna ilegaal de grens met Tanzania overstaken. Het leek me dan ook geen groot verschil te maken dat ik de rest van de dag zou rijden, de ‘gids’ vond het geen problem.
7 februari ben ik de grens met Uganda over gestoken. Het was de meest relaxte grensovergang ooit. Er was nul drukte en zelfs de anders erg opdringerige geldhandelaren leek het allemaal weinig uit te maken of ze nu wel of geen zaken konden doen.
De 2e avond in Uganda ging ik ergens eten met een andere Nederlander en twee Zweden. Na bijna anderhalve maand in Afrika zonder (maagdarm)problemen begon ik nu denk ik toch iets te overmoedig te worden. Zonder problemen at ik de rauwkost en schepte zelfs een 2e portie op (de Zweden lieten het staan, ze waren nog maar 3 dagen in Afrika). Pff, ik heb het die nacht geweten; de WC (gelukkig was het een waar je op kon zitten en niet zo’n gat in de grond waar je boven moest hurken) was die nacht mijn grootste vriend. Het kwam er werkelijk aan alle kanten uit en ik denk dat ik menigeen in het hostel die nacht uit de slap heb gehouden. Twee dagen en een kwart antibioticakuur (de andere ¾ houd ik nog maar even achter de hand) later was ik er weer redelijk bovenop en ben ik verder gegaan naar een groot meren gebied. Hier overnachtte ik in een tentje aan de waterkant en heb ik overdag wat tochtjes gemaakt in een uitgeholde boomstam. Het meer is het op 1 na diepste meer van Afrika. Normaal gesproken is het er veilig om te zwemmen (geen nijlpaarden, krokodillen en bilharzias) maar afgelopen November zijjn er nog twee Denen verzopen, gek genoeg hadden ze hun wandelschoenen nog aan…
Afgelopen maandag ben ik aangekomen in Kampala de hoofdstad van Uganda. Toen ik even bij zat te komen van al het lawaai, stof en drukte van deze stad raakte ik aan de praat met een niet onaantrekkelijke Ugandeze, ze had een tijdje in Den Bosch gewerkt en in Vught gewoond, het is een kleine wereld..
De afgelopen dagen heb ik doorgebracht in Jinja. In deze plaats aan het Victoriameer ontspringt de Nijl. Ik heb me hier vermaakt met zo min mogelijk uitvoeren (tis hier veel te warm), paard gereden langs de Nijl en door kleine dorpjes waar de kinderen het fantastisch vonden als we al galloperend langs kwamen crossen en heb ik geraft. Met 7 man in een rubberbootje de rivier af. Onderweg kwamen we negen stroomversnellingen tegen waarvan 1 te heftig was en we om heen zijn gelopen. Maar ook de andere 8 waren behoorlijk pittig en we konden niet voorkomen dat we twee keer met de hele boot omsloegen. Het advies was vooral om niet te vergeten te blijven ademhalen en je mee te laten voeren door de rivier zodat de reddingsploeg in kajaks je er in rustig water uit konden pikken. Liet je je niet oppikken dan zou je door Sudan en Egypte drie maanden later uitkomen in de Middelandse Zee. Maar door de vele watervallen, krokodillen en Nijlpaarden zou er tegen die tijd waarschijnlijk niet veel meer van je over zijn.
Het einde van de trip komt alweer in zicht en komende week ga ik rustig in de richting van Kenia om hopelijk de 23e aan te komen bij Bert in Naivasha.
Het werd Akagera National Park, Rwanda. Een park met een oppervlakte van een dike 1000 km2 waar alle dieren voorkomen die je in de andere Afrikaanse wildparken ook tegenkomt, inclusief de ‘Big 5’. Ik dacht slim te zijn en kosten te besparen door in plaats van een safari te boeken in de hoofdstad Kigali, op eigen houtje in de richting van het park te gaan, daar een hostel te zoeken en iemand te vinden die me met een auto door het park kon touren. In eerste instantie leek dat plan te werken. Een hostel vinden was geen problem en ook een auto met chauffeur werd snel gevonden. Om 05.00 uur werd ik opgehaald door een Toyota Landcruiser zodat we tegen zonsopkomst in het park zouden zijn. Er was me verteld dat de chauffeur de weg wist en al vaker in het park geweest was. Maar nadat hij een paar keer de weg moest vragen (en we waren nog niet eens in het park) begon ik hier toch mijn twijfels bij te krijgen. Dat beloofde wat voor de rest van de dag. Met een kaart van het gebied en het telefoonnummer van de rangers (we zouden geen bereik hebben bleek later) gingen we dan toch op goed geluk het park binnen. Het landschap was erg gevarieerd en bestond uit bergen, meren, moerassen, savannes en bossen en we zagen al snel veel wild; nijlpaarden, zebra’s, bavianen, olifanten, gazelle, buffels en ander spul waarvan ik de naam zo niet paraat heb. M’n ‘gids’ wist niet wat ie met de kaart en de aanwezige richtingaanwijzers aanmoest zodat we onverhoopt bijna ilegaal de grens met Tanzania overstaken. Het leek me dan ook geen groot verschil te maken dat ik de rest van de dag zou rijden, de ‘gids’ vond het geen problem.
7 februari ben ik de grens met Uganda over gestoken. Het was de meest relaxte grensovergang ooit. Er was nul drukte en zelfs de anders erg opdringerige geldhandelaren leek het allemaal weinig uit te maken of ze nu wel of geen zaken konden doen.
De 2e avond in Uganda ging ik ergens eten met een andere Nederlander en twee Zweden. Na bijna anderhalve maand in Afrika zonder (maagdarm)problemen begon ik nu denk ik toch iets te overmoedig te worden. Zonder problemen at ik de rauwkost en schepte zelfs een 2e portie op (de Zweden lieten het staan, ze waren nog maar 3 dagen in Afrika). Pff, ik heb het die nacht geweten; de WC (gelukkig was het een waar je op kon zitten en niet zo’n gat in de grond waar je boven moest hurken) was die nacht mijn grootste vriend. Het kwam er werkelijk aan alle kanten uit en ik denk dat ik menigeen in het hostel die nacht uit de slap heb gehouden. Twee dagen en een kwart antibioticakuur (de andere ¾ houd ik nog maar even achter de hand) later was ik er weer redelijk bovenop en ben ik verder gegaan naar een groot meren gebied. Hier overnachtte ik in een tentje aan de waterkant en heb ik overdag wat tochtjes gemaakt in een uitgeholde boomstam. Het meer is het op 1 na diepste meer van Afrika. Normaal gesproken is het er veilig om te zwemmen (geen nijlpaarden, krokodillen en bilharzias) maar afgelopen November zijjn er nog twee Denen verzopen, gek genoeg hadden ze hun wandelschoenen nog aan…
Afgelopen maandag ben ik aangekomen in Kampala de hoofdstad van Uganda. Toen ik even bij zat te komen van al het lawaai, stof en drukte van deze stad raakte ik aan de praat met een niet onaantrekkelijke Ugandeze, ze had een tijdje in Den Bosch gewerkt en in Vught gewoond, het is een kleine wereld..
De afgelopen dagen heb ik doorgebracht in Jinja. In deze plaats aan het Victoriameer ontspringt de Nijl. Ik heb me hier vermaakt met zo min mogelijk uitvoeren (tis hier veel te warm), paard gereden langs de Nijl en door kleine dorpjes waar de kinderen het fantastisch vonden als we al galloperend langs kwamen crossen en heb ik geraft. Met 7 man in een rubberbootje de rivier af. Onderweg kwamen we negen stroomversnellingen tegen waarvan 1 te heftig was en we om heen zijn gelopen. Maar ook de andere 8 waren behoorlijk pittig en we konden niet voorkomen dat we twee keer met de hele boot omsloegen. Het advies was vooral om niet te vergeten te blijven ademhalen en je mee te laten voeren door de rivier zodat de reddingsploeg in kajaks je er in rustig water uit konden pikken. Liet je je niet oppikken dan zou je door Sudan en Egypte drie maanden later uitkomen in de Middelandse Zee. Maar door de vele watervallen, krokodillen en Nijlpaarden zou er tegen die tijd waarschijnlijk niet veel meer van je over zijn.
Het einde van de trip komt alweer in zicht en komende week ga ik rustig in de richting van Kenia om hopelijk de 23e aan te komen bij Bert in Naivasha.
-
20 Februari 2012 - 11:54
Gerdie:
WAUW!
Ik ben echt heel benieuwt naar alle foto's van deze dagen!
Geniet nog van je laatste weken!
Liefs Gerdie -
20 Februari 2012 - 12:11
De Witte:
He Tjitte,
Mooi verhaal! Carnaval nog in de benen, was weer gezellig.
Heb gisteren nog met die andere ridder gesproken die naar Kenia komt. Veel plezier daar!
-
20 Februari 2012 - 13:00
Rinze:
Inderdaad Zuur..........foto's van die Ugandeze!! -
20 Februari 2012 - 13:01
Bas:
Mooi verhaal weer Tjitte! -
20 Februari 2012 - 15:01
De Middendorpjes:
Met plezier je verhaal weer gelezen!
Mooi dat veel je overkomt en je niet de plat getreden paden volgt.
Plezier nog de komende weken!
Groet,
Erik -
20 Februari 2012 - 18:21
Barbera En Willem:
Hé hé eindelijk weer eens een verslag, ben al eens bij jou moeder gaan klagen (whahaha) maar dat weet je onderhand al wel neem ik aan. Door jou goede verhalen reizen wij eigenlijk allemaal met jou mee door Afrika in een woord geweldig ga zo door. Wij wensen jou voor het laatste gedeelte nog veel plezier en tot het volgende verslag. Groetjes van ons en ook van tante Bruinsma. -
25 Februari 2012 - 09:51
Pake En Beppe:
Hallo Tjitte. Ja wat een mooi verhaal, prachtig.Neem je de aantrekkelijke Ugandeze mee terug ? Je zit al bij Bert aan het bier denke wij. De laatste week het gaat snel. Wees voorzichtig, goede reis terug en oant nije wike. Dikke tút van Beppe en hartelijk groet van Pake . A Dieu .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
