![Topplaatsje [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/794/699_800x600.jpg?r=0)
Stakingen, grotten, neushoorns en legerpersoneel
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
17 Juni 2009 | India, Calcutta
Na m’n wandeling rond de Annapurna ben ik een paar dagen in Pokhara gebleven om een beetje bij te komen. De dagen bestonden uit langzaam opstaan, op m’n fietsje die ik voor 0,75 euro per dag huurde door Pokhara touren, het mountainmuseum bezoeken voor de achtergrondinformatie over het gebied waar ik de voorgaande twee weken in had mogen rondlopen, kijken of er nog een carriere als Gurkhasoldaat voor me in zat in het Gurkhamemorialmuseum (het bleek niet voor mij weggelegd toen ik het navroeg aan de poort van de Gurkhabasis achter het museum (Gurkha’s = een elite eenheid van de Britse krijgsmacht samengesteld uit Nepalees bergvolk) en ‘s avonds de dag afsluiten aan het Pewameer onder het genot van een paar koele biertjes. Ondanks dat het leven daar onder aan de voet van de Annapurna nog niet zo slecht was wilde ik toch verder het land in. Twee dagen lang was dit onmogelijk doordat er een zogenaamde ‘strike’ plaatsvond. Wanneer hier een bepaalde (politieke) partij het ergens niet mee eens is leggen ze het complete openbare leven plat. Er is geen verkeer op straat en alle winkels zijn gesloten. Wanneer je als winkelier toch besluit om je winkel open te houden dan wordt je door knokploegen van de voor de ‘strike’ verantwoordelijke partij wel even geholpen om je winkel, op vaak hardhandige wijze, alsnog te sluiten. Ondanks dat alle winkels gesloten waren en dat er geen verkeer op straat was hing er in het touristische deel van Pokhara wel een ontspannen sfeer. Dat was in andere delen van de stad/het land wel anders zei men. Maar niet te ver op het fietsje vandaag dus. Na twee dagen was de ‘strike’ voorbij en leek het als of er niets gebeurd was.
Chitwan National Park was de volgende bestemming. Ik had besloten om de acht uur lange busreis te breken en een dag in het plaatsje Bandipur te blijven. Op anderhalf uur lopen van dit pittoreske, middeleeuwse handelsplaatsje moest zich een grot bevinden waarvan men zei dat het een van de langsten van Azie was. De grot was redelijk makkelijk te vinden. Eenmaal in de grot kwam ik erachter dat mijn twee meegebrachte zaklampen niet zo heel veel licht gaven. Wanneer je vanuit de grot de ingang kon zien en dus terug kon lopen naar het licht zou dit niet zo erg zijn. Dit was echter niet het geval. Je moest de grot eerst een paar meter binnen gaan waarna je enkele meters moest klimmen voordat je de werkelijke ingang had bereikt. Ik realiseerde mij dat ik een klein probleempje zou hebben waneer ik de ingang niet meer terug kon vinden in een grot waar het aantal bezoekers per week op een hand is te tellen. Ik stond dus snel weer buiten. Held dat ik ben.
Na deze onderbreking kwam ik een dag later aan in het plaatsje Sauraha aan de rand van Chitwan National Park. In dit oudste nationale park van Nepal komen neushoorns, wilde olifanten, luipaarden en tijgers voor. Je hobblend op de rug van een olifant door het park laten vervoeren is hier erg populair onder touristen. De olifanten die hiervoor worden gebruikt zijn afkomstig uit een heuze olifantenfokkerij net buiten het park.Een ritje op de rug van Dumbo leek mij ook wel wat. Samen met twee Chinezen deelde ik het bakje op de rug van de olifant. In het park zagen we boskippen (gewone krielkippen maar dan in het bos vandaar ‘boskip’), herten en neushoorns. De neushoorns konden we tot op zo’n vier meter naderen. Of de neushoorns ons niet zagen op de rug van de olifant en de olifant voor het dier geen bedreiging vormt of dat de neushoorns gewend zijn aan die fotograverende Japanners (in dit geval waren het de Chinezen) weet ik niet. De neushoorns waren dus niet benauwd voor de olifanten, dat kan niet gezegd worden van het paard waar ik een dag later op zat. Ricardo (de Spaanse eigenaar van de paarden) zei me hem te volgen zodra we geconfronteerd werden met een olifant. Toen we op een pad liepen met aan weerzijden een prikkeldraadhek en we twee van die met touristen op hun rug rondsjouwende dikhuiden tegenkwamen hadden we echter geen keus; we moesten er wel langs. Ricardo’s paard werd aardig zenuwachtig van het geblaas en gestamp van de olifanten. Mijn paard bleef gelukkig koel (en zijn berijder uiteraard ook ;) en na een kort sprintje waren we voorbij de olifanten. Die ochtend had ik gevraagd wanneer de moesson (het regenseizoen) precies begon. Het antwoord volgde die middag. We waren net het dorp uitgereden en waren midden op de open vlakte toen een enorme regen- en onweersbui los barstte. Ricardo ging er met zijn paard in volle gallop vandoor. “Ja” dacht mijn paard, “ik ben ook gek als ik hier in de regen blijf staan”, dus mijn paard begon ook te galloperen. “Waaaaaaah!!!” (de eerste vijf seconden), “dit is gaahaaf!!!” (de volgende 10 minuten). Gelukkig had ik gister ook al op dit paard gezeten en hadden we het galloperen even geoefend (het was de eerste keer). In volle gallop ging het dwars door een kudde waterbuffels en zonder gewonden te maken (met dank aan je pillonnen Diana ;) ) slalomden we door de mensen die van het land af vluchten. Voor het dorp moesten we door een rivier, geen probleem, ik was toch al nat. Drijfnat kwamen we aan in het dorp. Het begon nu nog harder te regenen en heviger te onweren zodat we besloten te schuilen onder het afdak van een winkeltje. De kinderen in het winkeltje vonden het fantastisch.
Aan alles komt een eind, zo ook aan mijn Nepalese visum. M’n visum voor India is een half jaar geldig daarom ging ik jammer genoeg terug naar India. Tot aan de grens ging het vervoer per bus, het stukje tussen de laatste plaats in Nepal en de eerste plaats in India ging per ponytaxi. Na een nacht in een niet al te fris hotel vervolgden we de rit de volgende dag per trein naar Kolkata (Calcutta). Een ritje van 20 uur die ik graag had doorgebracht in een airco gekoelde slaapcoupe. Dit was niet mogelijk; er was een wachtlijst van 400 mensen met het zelfde idee als ik. Dan maar per ordinaiyclass (de veewagon noem ik het). Volgens schema (!) reed de trein om 10.00 uur het station binnen. Het Spaanse echtpaar dat ik gister aan de grens had ontmoet en ik vonden een vrijwel leeg treinstel aan het einde van de trein. “Army” stond op de deur maar in het treinstel was geen soldaat te bekennen of ze hadden zich wel erg goed gecamoufleerd. Na een uur werd ik uit m’n slaap opgeschrikt doordat er mensen het treinstel binnen kwamen en doordat het Spaanse stel in een heftige discussie met deze mensen was verwikkeld. Het bleek dat dit treinstel gereserveerd was voor legerpersoneel en hun familie. Het Spaanse stel deed het voorkomen dat ze geen Engels (en geen Hindi) spraken. Dit was voor de helft waar; hij sprak alleen Spaans. Ik bedacht me dat ik me nu beter niet al te intelligent moest voordoen. De trein zette zich gelukkig weer in beweging zodat we niet konden verhuizen naar een ander treinstel. Bij het volgende station zouden we het treinstel wel verlaten zeiden we toe. We hadden dus tot het volgende station om vrienden te maken. Een uur later en vele rondes van een zak doppinda’s en de Indiase versie van de Lonely Planet verder kwamen we aan op dat volgende station. Over onze verhuizing naar een ander treinstel werd geen woord meer gerept. De Spanjaarden en ik keken elkaar aan en onze blikken zeiden hetzelfde; ‘dit hebben we goed geregeld’. Zoals gezegd duurde de treinreis 20 uur. Door het woordje ‘Army’ op de deur van het treinstel verliepen die 20 uur redelijk relaxed. Mensen die hun legeridentificatiepas niet konden laten zien kwamen ons treinstel niet in, hoe ze het ook probeerden. Andere treinstellen puilden letterlijk uit zoals je het ook wel eens op plaatjes van Indiase treinen ziet, de mensen hangend aan de deuren en vermoedelijk ook zittend op het dak.
Ik ben nu dus in Kolkata en het lijkt erop dat het hier iets schoner, moderner en ruimer is dan in de meeste andere Indiase steden. Vrijdag vertrek ik per bus naar Bangladesh. Een van de armste landen van de wereld met bijna de hoogste bevolkingsdichtheid per vierkante kilometer. Daar komt nog bij dat de moesson nu toch echt begonnen is en dat de helft van het land waarschijnlijk onder water zal staan door de vele overstromingen die er ieder jaar plaatsvinden. Wordt vervolgd….
Chitwan National Park was de volgende bestemming. Ik had besloten om de acht uur lange busreis te breken en een dag in het plaatsje Bandipur te blijven. Op anderhalf uur lopen van dit pittoreske, middeleeuwse handelsplaatsje moest zich een grot bevinden waarvan men zei dat het een van de langsten van Azie was. De grot was redelijk makkelijk te vinden. Eenmaal in de grot kwam ik erachter dat mijn twee meegebrachte zaklampen niet zo heel veel licht gaven. Wanneer je vanuit de grot de ingang kon zien en dus terug kon lopen naar het licht zou dit niet zo erg zijn. Dit was echter niet het geval. Je moest de grot eerst een paar meter binnen gaan waarna je enkele meters moest klimmen voordat je de werkelijke ingang had bereikt. Ik realiseerde mij dat ik een klein probleempje zou hebben waneer ik de ingang niet meer terug kon vinden in een grot waar het aantal bezoekers per week op een hand is te tellen. Ik stond dus snel weer buiten. Held dat ik ben.
Na deze onderbreking kwam ik een dag later aan in het plaatsje Sauraha aan de rand van Chitwan National Park. In dit oudste nationale park van Nepal komen neushoorns, wilde olifanten, luipaarden en tijgers voor. Je hobblend op de rug van een olifant door het park laten vervoeren is hier erg populair onder touristen. De olifanten die hiervoor worden gebruikt zijn afkomstig uit een heuze olifantenfokkerij net buiten het park.Een ritje op de rug van Dumbo leek mij ook wel wat. Samen met twee Chinezen deelde ik het bakje op de rug van de olifant. In het park zagen we boskippen (gewone krielkippen maar dan in het bos vandaar ‘boskip’), herten en neushoorns. De neushoorns konden we tot op zo’n vier meter naderen. Of de neushoorns ons niet zagen op de rug van de olifant en de olifant voor het dier geen bedreiging vormt of dat de neushoorns gewend zijn aan die fotograverende Japanners (in dit geval waren het de Chinezen) weet ik niet. De neushoorns waren dus niet benauwd voor de olifanten, dat kan niet gezegd worden van het paard waar ik een dag later op zat. Ricardo (de Spaanse eigenaar van de paarden) zei me hem te volgen zodra we geconfronteerd werden met een olifant. Toen we op een pad liepen met aan weerzijden een prikkeldraadhek en we twee van die met touristen op hun rug rondsjouwende dikhuiden tegenkwamen hadden we echter geen keus; we moesten er wel langs. Ricardo’s paard werd aardig zenuwachtig van het geblaas en gestamp van de olifanten. Mijn paard bleef gelukkig koel (en zijn berijder uiteraard ook ;) en na een kort sprintje waren we voorbij de olifanten. Die ochtend had ik gevraagd wanneer de moesson (het regenseizoen) precies begon. Het antwoord volgde die middag. We waren net het dorp uitgereden en waren midden op de open vlakte toen een enorme regen- en onweersbui los barstte. Ricardo ging er met zijn paard in volle gallop vandoor. “Ja” dacht mijn paard, “ik ben ook gek als ik hier in de regen blijf staan”, dus mijn paard begon ook te galloperen. “Waaaaaaah!!!” (de eerste vijf seconden), “dit is gaahaaf!!!” (de volgende 10 minuten). Gelukkig had ik gister ook al op dit paard gezeten en hadden we het galloperen even geoefend (het was de eerste keer). In volle gallop ging het dwars door een kudde waterbuffels en zonder gewonden te maken (met dank aan je pillonnen Diana ;) ) slalomden we door de mensen die van het land af vluchten. Voor het dorp moesten we door een rivier, geen probleem, ik was toch al nat. Drijfnat kwamen we aan in het dorp. Het begon nu nog harder te regenen en heviger te onweren zodat we besloten te schuilen onder het afdak van een winkeltje. De kinderen in het winkeltje vonden het fantastisch.
Aan alles komt een eind, zo ook aan mijn Nepalese visum. M’n visum voor India is een half jaar geldig daarom ging ik jammer genoeg terug naar India. Tot aan de grens ging het vervoer per bus, het stukje tussen de laatste plaats in Nepal en de eerste plaats in India ging per ponytaxi. Na een nacht in een niet al te fris hotel vervolgden we de rit de volgende dag per trein naar Kolkata (Calcutta). Een ritje van 20 uur die ik graag had doorgebracht in een airco gekoelde slaapcoupe. Dit was niet mogelijk; er was een wachtlijst van 400 mensen met het zelfde idee als ik. Dan maar per ordinaiyclass (de veewagon noem ik het). Volgens schema (!) reed de trein om 10.00 uur het station binnen. Het Spaanse echtpaar dat ik gister aan de grens had ontmoet en ik vonden een vrijwel leeg treinstel aan het einde van de trein. “Army” stond op de deur maar in het treinstel was geen soldaat te bekennen of ze hadden zich wel erg goed gecamoufleerd. Na een uur werd ik uit m’n slaap opgeschrikt doordat er mensen het treinstel binnen kwamen en doordat het Spaanse stel in een heftige discussie met deze mensen was verwikkeld. Het bleek dat dit treinstel gereserveerd was voor legerpersoneel en hun familie. Het Spaanse stel deed het voorkomen dat ze geen Engels (en geen Hindi) spraken. Dit was voor de helft waar; hij sprak alleen Spaans. Ik bedacht me dat ik me nu beter niet al te intelligent moest voordoen. De trein zette zich gelukkig weer in beweging zodat we niet konden verhuizen naar een ander treinstel. Bij het volgende station zouden we het treinstel wel verlaten zeiden we toe. We hadden dus tot het volgende station om vrienden te maken. Een uur later en vele rondes van een zak doppinda’s en de Indiase versie van de Lonely Planet verder kwamen we aan op dat volgende station. Over onze verhuizing naar een ander treinstel werd geen woord meer gerept. De Spanjaarden en ik keken elkaar aan en onze blikken zeiden hetzelfde; ‘dit hebben we goed geregeld’. Zoals gezegd duurde de treinreis 20 uur. Door het woordje ‘Army’ op de deur van het treinstel verliepen die 20 uur redelijk relaxed. Mensen die hun legeridentificatiepas niet konden laten zien kwamen ons treinstel niet in, hoe ze het ook probeerden. Andere treinstellen puilden letterlijk uit zoals je het ook wel eens op plaatjes van Indiase treinen ziet, de mensen hangend aan de deuren en vermoedelijk ook zittend op het dak.
Ik ben nu dus in Kolkata en het lijkt erop dat het hier iets schoner, moderner en ruimer is dan in de meeste andere Indiase steden. Vrijdag vertrek ik per bus naar Bangladesh. Een van de armste landen van de wereld met bijna de hoogste bevolkingsdichtheid per vierkante kilometer. Daar komt nog bij dat de moesson nu toch echt begonnen is en dat de helft van het land waarschijnlijk onder water zal staan door de vele overstromingen die er ieder jaar plaatsvinden. Wordt vervolgd….
-
17 Juni 2009 - 15:57
Daan:
Ha Zuur,
Weer een prachtige beschrijving van je reis kerel. Je hebt weer veel mooie dingen meegemaakt!
Heel veel succes met je reis naar de volgende stop, Bangladesh, zal wel indrukwekkend worden daar.
Ben erg benieuwd naar je ervaringen daar!
ODM
Daan -
17 Juni 2009 - 19:35
Bryan:
Tjitte, blij te lezen dat je het nog goed naar je zin hebt! Ik wacht altijd met spanning af naar een nieuw bericht. Hier mis je niks, he is afwisselend zonnig en regenachtig... net als bij jou. Groeten en pas goed op jezelf! -
18 Juni 2009 - 07:37
Diana Pieters:
He, Tjitte!!
Ik zag je helemaal voor me galopperend op dat paardje door de menigte!!! Blij dat je er toch iets aan hebt gehad! Weer een fantastisch verhaal, en ik ben reuze benieuwd hoe het verder gaat. Hou je taai, en veel plezier.
groet Diana -
18 Juni 2009 - 07:47
Lucas B.:
Hey Tjitte,
weer genoten van je verhalen over je avonturen in verweggistan.
Vergeet je regenpak niet als je naar Bangladesh gaat. Have fun.
Groet,
Lucas -
18 Juni 2009 - 09:52
Frank & Miranda Blom:
Hallo Tjitte,
Je verhalen zijn weer top. Maar vooral de ervaringen die je in de toekomst misschien wel kan gaan gebruiken binnen Hoveniersbedrijf Blom. Groetjes en geniet van het laatste stukje van je reis, Frank en Miranda -
18 Juni 2009 - 12:13
Boswachter:
ha Noordeling in het verre oosten! wederom weer een super mooi verhaal! en een beetje van de domme houden.. ja dat kun je wel ;-)
veel plezier en tot binnen kort hoorde ik van Irene?
Puut he! -
19 Juni 2009 - 11:34
Laura Fransen:
Hey Zuur,
Wederom zoals iedereen al zegt een briljant verhaal. Je moet er een boek van schrijven, want je bent echt een natuurtalent!
Ik zie je helemaal gaan op je paard hoor! Wat een feest moet dat geweest zijn! Als je zo door gaat moeten we nog een fonds oprichten "Help Tjitte de wereld over", zodat we zeker weten dat je van die mooie verhalen blijft schrijven!!
Geniet ervan en pas op jezelf!!
XX Laura -
20 Juni 2009 - 20:24
Rob Tettero:
Ha ruiter zuur,
Weer een (on)wijs mooi verhaaltje. Je krijgt het altijd weer voor elkaar. Nog succes met de mooie reis.
Groete,
Tetris -
21 Juni 2009 - 20:53
Maris:
Hoi leuk verhaal weer om te lezen!!Wat een mens toch allemaal niet meemaakt!Geweldig. Nog 40 dagen hoorde ik van Irene en dan is het weer voorbij,ik wens je nog heel veel plezier! Groetjes -
23 Juni 2009 - 17:56
Paula:
Hey Tjitte,
leuke verhaaltjes heb je!!! (lekker origineel he nadat iedereen dat al 100x gezegd heeft) Ik zou zeggen geniet er nog flink van en zorg dat je niet verzuipt!
Gegroet, Paula -
23 Juni 2009 - 19:07
Hoeks:
Ha Bonzo,
Klinkt nog steeds goed daar. Alleen zo'n paard zie ik liever in de vorm van een fikandel op mijn bordje.
Veel plezier nog!!!
Oudoeweej Hoeks
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
