![Veerpond [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/854/801_800x600.jpg?r=0)
Hoe het voelt om beroemd te zijn
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
30 Juni 2009 | India, Calcutta
'Ja het is een luxe bus met airco', vertelden ze mij toen ik een enkeltje Kolkata (India) - Dhaka (Bangladesh) kocht. Dat had ik eerder gehoord in deze contreien. Ik verwachtte dus niet al te veel. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik zag dat er een luxe Mercedes Benz touringcar stond te wachten. Onderuitgezakt in een fijne stoel en genietend van de werkelijk aanwezige airco gingen weo p weg naar een van de armste landen van de wereld. De 12 uur durende trip verliep voorspoedig (de airco bleef werken) en tegen 18.00 uur kwamen we (Johannes, een Duitser die ik eerder in Varanasi al had ontmoet en nu in Kolkata weer tegen was gekomen en ik) aan in Dhaka. Eenmaal uit de bus overlegden we even waar we naar toe zouden gaan. In een mum van tijd had zich een groep van zo'n 20 Bengalen om ons heen verzameld. Nieuwsgierig keken ze wat er ging gebeuren. Dit zou zich de rest van de week nog vaak herhalen. Na een gebruikelijke taxirit, dat wil zeggen: de chauffeur weet de weg niet hoewel hij bij het instappen uitvoerig knikt dat hij het hotel waar we naar toe willen wel weet te vinden. Eenmaal aangekomen bij het hotel, na lang zoeken, wil hij ook nog meer betaald krijgen dan dat we vantevoren hadden afgesproken (dat kon hij uiteraard vergeten). De meeste hotels hier moet je niet vergelijken met westerse hotels. Maar ons hotel was goedkoop en redelijk schoon; er liepen mar twee kakkerlakken en er zat slechts een hagedis op/aan het plafond. Toen we in het restaurant onder het hotel wat zaten te eten kwam er een jongen op ons af. Hij wilde met Johannes op de foto vanwege zijn bijzondere haar (dreadlocks). Ik probeer iedere nieuwsgierige Bengaal wijs te maken dat Johannes een Sadhus, een heilig man uit India, is. Johannes schijnt dit niet heel erg leuk te vinden. De jongen stelde zich voor al Ron (hij is een Bengaal?). Op onze vraag waar we een internetcafe konden vinden zei hij dat we wel met hem mee naar huis konden gaan om bij hem thuis te internetten. Ron bleek een van de meer welvarende Bengalen te zijn. Hij woonde met zijn zusje, moeder en dienstmeid in een ruim en bewaakt appartementencomplex. Op het platteland bezitten ze nog een huis, de residentie hier in Dhaka wordt voornamelijk voor zaken gebruikt. Een dag later zouden we er met zijn auto op uit maar hij verontschuldigde zich ervoor dat zijn zusje de auto had meegenomen. 'Heeft zij een rijbewijs dan?' vroegen wij. 'Nee, we hebben een chauffeur', antwoordde Ron.
De volgende dag hebben Johannes en ik ons de hele dag rond laten fietsen achter op een riksja langs alle touristische attracties van Dhaka. Mr. Abdul, de riksjachauffeur, kent het lijstje bezienswaardigheden op volgorde zoals ze beschreven staan in de Lonely Planet uit z'n hoofd. We hoefden hem dus niets uit te leggen, ideaal. De dag zag er als volgt uit; kippen kijken op de kippenmarkt, een bezoekje brengen aan een oude en overwoekerde christelijke begraafplaats, theedrinken met de locals in de haven, een boottochtje door diezelfde haven, een bezoekje aan de Armeense kerk, verdwalen op de bazaar, rondkijken in een oud palijs dat nu een museum is en waar wij zelf de grootste bezienswaardigheid waren en aan het eind van de tour konden we nog net achteraansluiten bij het gebed in de moskee. Het bedrag dat we de riksjachauffeur aan het einde van de dag verschuldigd waren bedroeg welgeteld 5 euro per persoon. Sowieso is het erg moeilijk om je geld op te krijgen hier; de entree voor een museum bedraagt bijna nooit meer dan 0,05 euro, een flesje cola 0,15, een t-shirt 0,50, een maaltijd 1,- en het hotel (zie hierboven) 3,-.
Zoals al eerder gezegd hoef je maar even ergens stil te gaan staan en in no-time ben je omringd door hordes Bengalen die net zo lang blijven staan totdat je je volgende 'move' maakt. Naast dit dagelijks terugkerende verschijnsel zijn er nog een paar dingen die je het gevoel geven een beroemdheid te zijn. Zo zat ik achterop de riksja bij mr. Abdul toen we werden tegengehouden door een politie agent omdat de weg was afgesloten voor fietsriksjas. Mr. Abdul leek iets te zeggen als: 'zie je dan niet wie er achterop zit?! Dit is Tjitte Zuur uit Nederland man!', want even later konden we zo doorrijden. Of toen ik naar de Indiase ambassade ging. De straat voor de ambassade stond vol met lange rijen Bengalen die stonden te wachten totdat ze de ambassade binnen mochten. Toen ik verscheen werd ik aangesproken door een vriendelijke beveiligingsmedewerker: 'morning sir, third floor please' en kon ik zo doorlopen.
De afgelopen dagen heb ik een klein tripje naar de kust (Golf van Bengalen) gemaakt. Omdat Bangladesh niet al te veel wegen heeft maar water in overvloed vindt veel vervoer over dat water plaats. De boot die ik nam naar het 170 km zuidelijker gelegen stadje Barisal had als bijnaam 'The Rocket'. Waarom was me een raadsel want hij deed er maar liefst 12 uur over. De boot was een meer dan 100 jaar oude (en dat was te zien)stoomraderboot (nu loopt hij op diesel). De boot vertrok om 18.30 uur en gezeten op het voordek had je een mooi uitzicht op de rivier. Op het schip had je diverse klassen, oplopend van 0,60 euro tot 6,- euro per ticket. Voor dat laatste bedrag had je een bed in een gedeelde, airco gekoelde hut. Het contrast was groot; de 'rich and famous' (waaronder ik want ze geven touristen alleen eerste klas tickets) rustig theedrinkend op het eerste klas dek terwijl het 'gewone' volk opgepropt op de onderdekken zaten. Hier sliepen zij ook. Om 07.00 uur de volgende ochtend werd ik gewekt met de mededeling dat we aan waren gekomen in Barisal. De laatste 100km moest per bus worden afgelegd. Dit ritje duurde vijf uur omdat we vier keer met bus en al een veerpond op moesten om een rivier over te steken. Bij de laatste rivier konden we echter niet verder; het water stond zo hoog dat de aanlegkade was ondergelopen en de veerpond dus niet aan kon leggen. Iedereen moest de bus uit en kreeg 10 thaka (0,10 euro) in de handen gedrukt. Met een klein bootje gingen we de rivier over en aan de overkant moesten we zelf maar kijken hoe we de laatste paar kilometers naar het kustplaatsje Kuakata aflegden. Ik vond iemand met een moter die mij voor 30 thaka wel naar Kuakata wilde brengen. Kuakata is een klein badplaatsje aan de Golf van Bengalen. Ik had geen azuurblauwe zee en een Boutystrand verwacht maar dit viel toch wel een beetje tegen. Het strand was klein (het was vloed), de kleur van het zeewater was bruin en de palmbomen waren omgewaaid tijdens de orkaan Sadr die hier in 2007 heeft huisgehouden. De boulevard bestond uit golfplaten hutjes waar ze schelpen,vis of thee verkochten. Voor de kust lagen allerlei kleine houten vissersbootjes. Na 1,5 dag had ik het hier wel bekeken en besloot ik terug te geen naar Dhaka. Het eerste gedeelte per bus (en veerponden) ging goed. In Barisal moest ik naar een kantoor van de 'Rocketmaatschappij' voor een ticket voor die avond. In een schemerig en stoffig kantoor zaten vier oude mannen en ze leken het niet al te druk te hebben. Ik moest plaats nemen aan het hoofd van de tafel en ze vroegen of ik thee wilde. De mannnen begonnen, voor zover ze Engels spraken, allerlei vragen op me af te vuren zoals waar ik vandaan kwam, wat m'n beroep was, of ik getrouwd was, wat ik van Bangladesh vond, etc. Dit gaat nog lang duren dacht ik. Ik verbaas me er vaak over waarom het uitprinten (of in deze wereld uitschrijven) van een bus, boot of treinticket hier altijd zo lang moet duren. Minstens drie man moeten zich er mee bemoeien, er moet uitvoerig gediscusseerd worden over wat de beste route, de beste tijd en de beste klasse etc is voor deze blanke tourist. Ik zat nog midden in het spervuur van vragen toen uit het niets het ticket voor mij op tafel verscheen. Deze verschillen in zoiets simpels als het kopen van een bus, trein of bootticket zijn de kleine dingen die het reizen soms zo mooi maakt. Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat het soms ook best frustrerend is. Maar wanneer je dan even om je heen kijkt dan weet je alles weer in de juiste context te plaatsten en besef je dat je niet mag/moet zeiken.
Op dit moment ben ik weer in Kolkata (India). Ik was graag via Bangladesh, over land door Myanmar naar Thailand gereisd. Dat zit er helaar niet in, het Birmese dictatoriale regime heeft het niet zo op nieuwsgierige buitenlandse touristen en het is dus ook niet mogelijk om over land via de Indiase/Banladese zijde Myanmar binnen te komen. Vliegen naar Thailand vanaf Kolkata was 100 euro goedkoper dan vliegen vanaf Dhaka maar daarvoor moest ik wel even een nieuw (transit)visum voor India halen.
Morgen vlieg ik naar Bangkok. Hier en in de rest van Thailand zal ik tot 29 juli blijven. Op die dag komt er een eind aan mijn zes maanden durende trip en zal ik terug vliegen naar Nederland.
De volgende dag hebben Johannes en ik ons de hele dag rond laten fietsen achter op een riksja langs alle touristische attracties van Dhaka. Mr. Abdul, de riksjachauffeur, kent het lijstje bezienswaardigheden op volgorde zoals ze beschreven staan in de Lonely Planet uit z'n hoofd. We hoefden hem dus niets uit te leggen, ideaal. De dag zag er als volgt uit; kippen kijken op de kippenmarkt, een bezoekje brengen aan een oude en overwoekerde christelijke begraafplaats, theedrinken met de locals in de haven, een boottochtje door diezelfde haven, een bezoekje aan de Armeense kerk, verdwalen op de bazaar, rondkijken in een oud palijs dat nu een museum is en waar wij zelf de grootste bezienswaardigheid waren en aan het eind van de tour konden we nog net achteraansluiten bij het gebed in de moskee. Het bedrag dat we de riksjachauffeur aan het einde van de dag verschuldigd waren bedroeg welgeteld 5 euro per persoon. Sowieso is het erg moeilijk om je geld op te krijgen hier; de entree voor een museum bedraagt bijna nooit meer dan 0,05 euro, een flesje cola 0,15, een t-shirt 0,50, een maaltijd 1,- en het hotel (zie hierboven) 3,-.
Zoals al eerder gezegd hoef je maar even ergens stil te gaan staan en in no-time ben je omringd door hordes Bengalen die net zo lang blijven staan totdat je je volgende 'move' maakt. Naast dit dagelijks terugkerende verschijnsel zijn er nog een paar dingen die je het gevoel geven een beroemdheid te zijn. Zo zat ik achterop de riksja bij mr. Abdul toen we werden tegengehouden door een politie agent omdat de weg was afgesloten voor fietsriksjas. Mr. Abdul leek iets te zeggen als: 'zie je dan niet wie er achterop zit?! Dit is Tjitte Zuur uit Nederland man!', want even later konden we zo doorrijden. Of toen ik naar de Indiase ambassade ging. De straat voor de ambassade stond vol met lange rijen Bengalen die stonden te wachten totdat ze de ambassade binnen mochten. Toen ik verscheen werd ik aangesproken door een vriendelijke beveiligingsmedewerker: 'morning sir, third floor please' en kon ik zo doorlopen.
De afgelopen dagen heb ik een klein tripje naar de kust (Golf van Bengalen) gemaakt. Omdat Bangladesh niet al te veel wegen heeft maar water in overvloed vindt veel vervoer over dat water plaats. De boot die ik nam naar het 170 km zuidelijker gelegen stadje Barisal had als bijnaam 'The Rocket'. Waarom was me een raadsel want hij deed er maar liefst 12 uur over. De boot was een meer dan 100 jaar oude (en dat was te zien)stoomraderboot (nu loopt hij op diesel). De boot vertrok om 18.30 uur en gezeten op het voordek had je een mooi uitzicht op de rivier. Op het schip had je diverse klassen, oplopend van 0,60 euro tot 6,- euro per ticket. Voor dat laatste bedrag had je een bed in een gedeelde, airco gekoelde hut. Het contrast was groot; de 'rich and famous' (waaronder ik want ze geven touristen alleen eerste klas tickets) rustig theedrinkend op het eerste klas dek terwijl het 'gewone' volk opgepropt op de onderdekken zaten. Hier sliepen zij ook. Om 07.00 uur de volgende ochtend werd ik gewekt met de mededeling dat we aan waren gekomen in Barisal. De laatste 100km moest per bus worden afgelegd. Dit ritje duurde vijf uur omdat we vier keer met bus en al een veerpond op moesten om een rivier over te steken. Bij de laatste rivier konden we echter niet verder; het water stond zo hoog dat de aanlegkade was ondergelopen en de veerpond dus niet aan kon leggen. Iedereen moest de bus uit en kreeg 10 thaka (0,10 euro) in de handen gedrukt. Met een klein bootje gingen we de rivier over en aan de overkant moesten we zelf maar kijken hoe we de laatste paar kilometers naar het kustplaatsje Kuakata aflegden. Ik vond iemand met een moter die mij voor 30 thaka wel naar Kuakata wilde brengen. Kuakata is een klein badplaatsje aan de Golf van Bengalen. Ik had geen azuurblauwe zee en een Boutystrand verwacht maar dit viel toch wel een beetje tegen. Het strand was klein (het was vloed), de kleur van het zeewater was bruin en de palmbomen waren omgewaaid tijdens de orkaan Sadr die hier in 2007 heeft huisgehouden. De boulevard bestond uit golfplaten hutjes waar ze schelpen,vis of thee verkochten. Voor de kust lagen allerlei kleine houten vissersbootjes. Na 1,5 dag had ik het hier wel bekeken en besloot ik terug te geen naar Dhaka. Het eerste gedeelte per bus (en veerponden) ging goed. In Barisal moest ik naar een kantoor van de 'Rocketmaatschappij' voor een ticket voor die avond. In een schemerig en stoffig kantoor zaten vier oude mannen en ze leken het niet al te druk te hebben. Ik moest plaats nemen aan het hoofd van de tafel en ze vroegen of ik thee wilde. De mannnen begonnen, voor zover ze Engels spraken, allerlei vragen op me af te vuren zoals waar ik vandaan kwam, wat m'n beroep was, of ik getrouwd was, wat ik van Bangladesh vond, etc. Dit gaat nog lang duren dacht ik. Ik verbaas me er vaak over waarom het uitprinten (of in deze wereld uitschrijven) van een bus, boot of treinticket hier altijd zo lang moet duren. Minstens drie man moeten zich er mee bemoeien, er moet uitvoerig gediscusseerd worden over wat de beste route, de beste tijd en de beste klasse etc is voor deze blanke tourist. Ik zat nog midden in het spervuur van vragen toen uit het niets het ticket voor mij op tafel verscheen. Deze verschillen in zoiets simpels als het kopen van een bus, trein of bootticket zijn de kleine dingen die het reizen soms zo mooi maakt. Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat het soms ook best frustrerend is. Maar wanneer je dan even om je heen kijkt dan weet je alles weer in de juiste context te plaatsten en besef je dat je niet mag/moet zeiken.
Op dit moment ben ik weer in Kolkata (India). Ik was graag via Bangladesh, over land door Myanmar naar Thailand gereisd. Dat zit er helaar niet in, het Birmese dictatoriale regime heeft het niet zo op nieuwsgierige buitenlandse touristen en het is dus ook niet mogelijk om over land via de Indiase/Banladese zijde Myanmar binnen te komen. Vliegen naar Thailand vanaf Kolkata was 100 euro goedkoper dan vliegen vanaf Dhaka maar daarvoor moest ik wel even een nieuw (transit)visum voor India halen.
Morgen vlieg ik naar Bangkok. Hier en in de rest van Thailand zal ik tot 29 juli blijven. Op die dag komt er een eind aan mijn zes maanden durende trip en zal ik terug vliegen naar Nederland.
-
30 Juni 2009 - 07:02
Boon:
Weer een mooi avontuur zuur!
Hoeveel kg weeg je inmiddels, kan FM4 weer een afgetrainde goalie verwachten? -
30 Juni 2009 - 07:51
Laura:
Hey hey,
Nu geen ster-allures krijgen hoor Zuur, want als je over een maand weer thuis bent is het weer over met de pret ;-)
En geniet inderdaad maar wat die kleine onbenulligheden als kopen van bus-kaartjes, want dat zijn de dingen die het mooi maken. Straks moet alles weer snel en gestresst... en dat is ook niet alles!
Geniet er nog van de laatste maand en gooi er nog alstjeblieft één verhaal tegenaan voordat je naar huis komt :-)
Groetjes Laura -
30 Juni 2009 - 09:08
Boswachter:
hee kerl! wat een wederom leuk verhaal om te lezen! Een super mooie ervaring! ben erg benieuwd naar de rest van je foto's! -
30 Juni 2009 - 10:40
Maris:
mooi verhaal weer.Hs leuk om te lezen en ongelooflijk dat je al weer 5 maanden weg bent!!Geniet van deze laatste en kom weer heelhuids terug.Groetjes Maris -
30 Juni 2009 - 11:57
Rob Tettero:
Tja die douche, vraag me nog steeds af waarom ik het niet gedaan heb:p Zonnesteek denk.
Weer mooi verhaaltje! Succes met je laatste maand daaro! Zal wel afkicken worden.
Groete,
Tetris -
30 Juni 2009 - 12:31
Ben:
Hee Tjitte.
Nog een maandje en dan ben je erweer dus. Super mooie verhalen jong, maar dat weet je!! Hier gaat het nog zijn gangetje. Het is super lekker weer, dus het badje is weer geinstalleerd op ons dakterras! Beetje leren voor het tentamen en dan vakantie vieren. We zien elkaar bij KC denk ik? Vermaak je nog wat daar!
Groeten Ben. -
30 Juni 2009 - 12:59
Joost:
he tjitte
mooi verhaal weer, zit je nu uit de studentenbijbel (cantusbundel) te vertellen. Kan dat wel, bijbel/koran?
Spreek je met KC zullen we een goede pot bier drinken en genieten van je reisverhalen.
Joost -
30 Juni 2009 - 14:24
Jolien:
Hey Tjitte,
Weer een super mooi verhaal! Heel veel plezier nog in bangkok en tot snel!
Groetjes Jolien -
30 Juni 2009 - 15:30
Eva:
Tjitte, wat een mooi verhaal weer jongen! en mooi geschreven weer!
Ik heb vrijdag gehoord dat ik volgend jaar 5 maanden naar de Jungle van Borneo mag, dus volgens mij kan ik nog wel wat van je leren! Ik kijk uit naar je volgende verhaal op internet of gewoon in de soos als je weer terug bent! geniet van je laatste 2 maanden!
groetjes Eva -
30 Juni 2009 - 15:51
Geja:
Hey tjitte,
Gaat weer lekker daar zeg, super man. Raak niet te erg verwend daar he, wij gaan je niet rondfietsen hierzo...
Hier gaat ie lekker, super mooi weer, rood is de kleur van de dag zal ik maar zeggen, dan weet je wel genoeg.
Veel plezier nog de komende tijd en vooral zo doorgaan!
Groetjes Geja -
30 Juni 2009 - 16:42
Piri:
hee Tjitte,
zeker mooi verhaal weer, we zullen als je terug bent nog wel meerder malen een biertje drinken en luisteren naar je grote verhalen.
Groeten paul -
01 Juli 2009 - 08:37
Daan:
He Zuur,
Mooie reis daar in Bangladesh zeg! Klinkt weer als een mooi avontuur. Zie je weer met KC, ben erg benieuwd naar je verhalen in spraakvorm:D
Geniet er nog even van!
Groeten Daan
-
01 Juli 2009 - 08:53
Marja En Erik:
Heej Man,
Leuk dat we je op deze wijze steeds kunnen volgen. Verhalen zijn iedere keer weer prachtig!
Ga genieten in Thailand en 'hop' even naar een eiland als Koh Samet om te duiken/snorkelen als je dat leuk vind. Genietze de laatste weekjes en we spreken je weer als je op Hollandse bodem bent.
Groet,
Marje en Erik
Guido, Manon, Sharon
Harskamp -
01 Juli 2009 - 16:07
Thijs:
Tjitte,
Mooi verhaal weer! je hebt een fijne schrijfstijl en het leest prettig. Geniet van de laatste maand "on tour"
Groeten,
Thijs -
01 Juli 2009 - 19:06
Michiel:
He Zuur,
wederom weer een prachtig verhaal om jaloers op te zijn. Ben benieuwd of je nog een kleine duik waagt in Thailang...Veel plezier daar nog en ik blijf je verhalen natuurlijk lezen.
gr Michiel -
02 Juli 2009 - 16:33
Hoeks:
Ha Tjitte,
Mooie verhalen weer.
Je mist nu natuurlijk wel het gratis fust aanstaande vrijdag. Anders had je een biertje van me gehad.
Tot met KC. Misschien dat ik dan ook wel een biertje voor je kan scoren.
Oudoeweej Hoeks
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
