![Afzien [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/732/905_800x600.jpg?r=0)
![Annapurna zuid [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/732/928_800x600.jpg?r=0)
![Convoi exepitionelle [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/732/934_800x600.jpg?r=0)
![Hoi [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/732/943_800x600.jpg?r=0)
![Ik [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/732/947_800x600.jpg?r=0)
![Picture 127 [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/733/086_800x600.jpg?r=0)
Wauw!
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
06 Juni 2009 | Nepal, Pokhara
Wauw, dat is het woord dat ik de afgelopen twee weken meerdere malen per dag heb uitgesproken. Op 21 mei startte mijn wandeling rond de Annapurna. Een rondje van ongeveer 250 km lang, beginnend op een hoogte van 870 m boven zeeniveau tot een hoogte van 5416 m op de Thorung La pas.
De eerste dag ging ik per bus naar Besishahar. Een ritje van vijf uur die ik wegens het gebrek aan beenruimte (de Nepalees is nu eenmaal net iets kleiner dan de gemiddelde Groninger) doorbracht op het dak van de bus. Vanaf Besishahar kon ik kiezen tussen het nemen van de ‘off the road bus’ of de benenwagen. Ik koos voor het laatse en dat bleek twee uur later een goede keuze. In het plaatsje Khudi zag ik de bus… op z’n kant, tien meter lager dan de weg (zie daar ‘off the road’). De zeven gewonden waren inmiddels afgevoerd naar het ziekenhuis…
De eerste paar dagen liep ik door een tropisch landschap over een smal paadje hoog boven een snel stromende rivier. Ik liep door bossen bestaande uit bamboe en palmachtigen (zou je niet snel aan denken bij Nepal) en langs terrasakkers beplant met mais, rijst en graan. Onderweg kwam ik weinig mensen tegen die de route zoals ik voor de lol liepen. Het voornaamste verkeer bestond uit lange collone’s pakezels. Alles wat men hier nodig acht, van wc papier tot whisky wordt per pakezel of dragger aangevoerd omdat de paden niet breed genoeg zijn voor jeeps, laat staan vrachtauto’s. Die dragers, daar heb ik respect voor. Deze mannen dragen allerlei zaken zoals golfplaten en waterleidingbuizen op blote voeten of op slippers naar boven. Een last van soms meer dan twee maal hun eigen lichaamsgewicht en dat allemaal voor een loontje van minder dan twee euro per dag. De prijzen voor levensmiddelen gaan dan ook per meter omhoog. Zo kostte een kop thee in Besishahar 15 Ruppee (0,15 euro), in Thorung Phedi op 4450m hoogte kostte die zelfde kop thee 55 Ruppee (0,55 euro).
Na vier dagen veranderde het landschap van tropisch- naar loof- en tenslotte naar naaldbos. Het werd ook een stuk koeler zodat de korte broek en T-shirt ingeruild konden worden voor de lange broek en jas.
Na vijf dagen van zeven uur ‘s ochtends tot vier uur ‘s middags te hebben gelopen hield ik in Manang een rustddag. Niet dat dat rusten voor mij nu per se nodig was maar het werd aangeraden om het op deze hoogte (3540m) rustig aan te doen en voldoende tijd te nemen om te acclimatiseren. Hier in het noorden van Nepal zijn de Boedistische invloeden uit het ongeveer 70 km verder gelegen Tibet goed zichtbaar. Ieder dorp heeft bij de ingang van het dorp een lange muur waarin gebedsrollen hangen, bij het binnen gaan en verlaten van het dorp moet je hier aan draaien. In iedere winkel/huis hagt een foto van de Dalai Lama (en dan te bedenken dat onze eigen Lama JP Balkenende hem niet wilde ontmoeten). In de omgeving, vaak hoger in de bergen, vind je veel Boedistische kloosters. Na Manang volgden twee korte dagen. Wegens de hoogte wordt het afgeraden om hoger dan 500 ten opzichte van de vorige nacht te overnachten. Dat dit geen loze waarschuwing was kon je merken aan iedere stap die je zette, het was letterlijk adembenemend.
Het plaatsje Thorung Phedi op 4450m hoogte dat ‘Voet van de berg’ betekend, was de laatste ‘stop before the top’. Alle wandelaars die de pas over wilden waren genoodzaakt hier te overnachten in het enige hotel dat het dorp rijk was. Dorp is eigenlijk een groot woord want het bestond uit niet meer dan dat ene hotel en een paar bijgebouwtjes. Het hotel was omgeven door een desolaat, steenachtig landschap. De dike laag mist en de oorverdovende stilte zorgden daarbij dat er een mystiek sfeertje ontstond. In het hotel berreide iedereen zich voor op de zware dag van morgen; een klim van ongeveer 1000m stijl omhoog gevolgd door een afdaling van 1600m. De ongeveer 20 man/vrouw grote groep bestond uit Engelsen, Canadezen, Amerikanen, Duitsers en Israeliers. Een deel van de voorbereiding bestond uit een bezoek aan het theehuis op 5000m hoogte om even aan de hoogte te ruiken. Ruiken deed ik hem niet maar voelen des te meer; het was alsof ik een hele nacht gezopen had (hoofdpijn) en daarbij een complete baal zware shag had opgerookt (kortademig). Na een koude nacht vertrok ik samen met twee Amerikaanse dames en twee Engels ‘adventure specialisten’ om de strijd met de berg en de elementen aan te gaan. We kropen omhoog. Toen we bijna bij de top/pas waren kwamen we drie Israelische meisjes tegen die twee uur eerder (om 05.00 uur!) dan wij vertrokken waren. Een van hen was er niet al al te best aan toe. Het had er op geleken dat ze dronken was en ze was niet meer in staat om voor haar zelf te zorgen werd me later verteld. Ik kreeg het allemaal niet zo bewust mee omdat ik het op dat moment zwaar genoeg had met mezelf. Na vijf uur afzien bereikten we de pas op 5416m hoogte. Volgens de folders bij de reisbureau’s zouden we nu voor ons zware werk worden beloond met mooie vergezichten over de omliggende bergen. Maar ook hier geldt dat behaalde rendementen in het verleden nog geen garantie bieden voor de toekomst. We zagen dus niks. Alle bergen waren verborgen in de mist/wolken. Omdat het sneeuwde (eind mei!) besloten we snel de afdaling in te zetten. Op de vraag aan een van de dragers (ik droeg m’n eigen rugzak natuurlijk) of het café/theehuis halverwege de afdaling open was kregen we het het magische antwoord: “Yeah, it’s open or closed”. Iedereen voelde zich hierop een beetje beter en om 17.00 uur kwamen we aan in Muktinath. Met z’n vijfen verkeerden we in een uitstekende onderhandelingspositie en konden we in het Bob Marley Hotel zelfs gratis overnachten, zolang we er maar aten (en dronken!). Na een warme douche was het tijd voor het diner. Voor de meesten van ons was het al meer dan 12 uur geleden dat we een fatsoenlijke maaltijd hadden gehad. Mijn voorkeur ging uit naar een Yaksteak. Hoewel de naam anders doet vermoeden smaakte deze Himalayakoe uitstekend.
Na een dag te zijn bijgekomen in Muktinath zijn we verdergegaan met onze afdaling. Langs alle touristische routes hier in Nepal kom je ‘German Bakerys’ tegen. Waarom ze zo heten weet niemand en ik ben nog geen Nepalees tegen gekomen die Duits spreekt en bratwurst verkopen ze ook niet. In het plaatsje Tukche stuitte ik echter op een Dutch Bakery. Het bleek eingendom te zijn van een Nederlander en zijn Nepaleze vrouw. Met een bakje echte Douwe Egberts koffie raakten we aan de praat. Hij vertelde me hoe hij hier verzeild was geraakt, hoe hij zijn toko had opgebouwd en ook over de armoede en de corruptie in het land. Hij kon er wel een boek over schrijven zei hij. En dat is wat hij vervolgens ook gedaan heft.
In Mrpha heb ik het Engels sprekende gezelschap verlaten en ben ik alleen doorgegaan naar Dana. Hier was ik de volgende dag getuige van een Hindoe offerfeest. Bij een kleine tempel waren ongeveer 200 mensen samengekomen en allemaal hadden ze een haan of een ram meegebracht. – HET WORDT AANGERADEN DE NU VOLGENDE TEKST NIET DIRECT VOOR OF DIRECT NA HET NUTTIGEN VAN EEN MAALTIJD TE LEZEN – Voor de tempel werd het hoofd van hetzij de haan hetzij de ram met een slag van het kapmes afgehakt. Vervolgens werd het onthoofde dier rond de tempel gesleept waarna het door de mensen zelf geplukt en geslacht werd. Vervolgens moest er een of andere wijze Hindoe aan te pas komen om zijn zegen uit te spreken over de aan hem aangeboden organen van de geslachte dieren. Heel apart om te zien op de vroege morgen. Ik besloot de Hindoes met hun ceremonie achter te laten en door te lopen naar de volgende plaats. Het landschap werd nu langzaam aan weer tropisch en na een paar uur lopen kwam ik aan in het plaatsje Tatopani. Deze plaats is vooral bekend om zijn natuurlijke hete bronnen. Ik vond deze baden echter net iets te heet. ‘s Avonds kwamen de Engelsen en Amerikanen ook aan in Tatopani. Alvast vooruitlopend op het feit dat we de hele route hadden afgelegd lieten we ons de lokaal gestookte rijstwijn goed smaken. Zo goed zelfs dat toen ik vele uren later terug kwam bij mijn hotel (het Engels/Amerikaanse team had weer een gratis overnachting geregeld) de rolluiken al voor de gevel zaten. Maar geen nood, mijzelf kennende had ik de een ober eerder op de avond al gevraagd naar een andere mogelijkheid om na sluitingstijd het hotel binnen te gaan. Die was er, al moest ik hiervoor wel midden in de nacht drie achtertuinen door.
De volgende twee dagen stonden in het teken van de beklimming van de 3200m hoge Poonhill. Toen ik hier, na om 4.30 uur in de ochtend te zijn opgestaan, aankwam, had ik nog net geluk. Het wolkendek sloot zich langzaam maar ik kon nog net een glimp van de machtige Annapurna bergkam opvangen. Vanaf Poonhill was het een 200m lange afdaling naar het plaatsje Nayapul.
Na 15 dagen te hebben gelopen en me iedere dag weer te hebben verbaast en verwondert over de steeds weer veranderende landschappen vond ik het wel mooi geweest, supermooi zelfs! Ik vond dat ik het wel verdient had om de resterende 40 km terug naar Pokhara wel per taxi (4,- euro) af mocht leggen.
De eerste dag ging ik per bus naar Besishahar. Een ritje van vijf uur die ik wegens het gebrek aan beenruimte (de Nepalees is nu eenmaal net iets kleiner dan de gemiddelde Groninger) doorbracht op het dak van de bus. Vanaf Besishahar kon ik kiezen tussen het nemen van de ‘off the road bus’ of de benenwagen. Ik koos voor het laatse en dat bleek twee uur later een goede keuze. In het plaatsje Khudi zag ik de bus… op z’n kant, tien meter lager dan de weg (zie daar ‘off the road’). De zeven gewonden waren inmiddels afgevoerd naar het ziekenhuis…
De eerste paar dagen liep ik door een tropisch landschap over een smal paadje hoog boven een snel stromende rivier. Ik liep door bossen bestaande uit bamboe en palmachtigen (zou je niet snel aan denken bij Nepal) en langs terrasakkers beplant met mais, rijst en graan. Onderweg kwam ik weinig mensen tegen die de route zoals ik voor de lol liepen. Het voornaamste verkeer bestond uit lange collone’s pakezels. Alles wat men hier nodig acht, van wc papier tot whisky wordt per pakezel of dragger aangevoerd omdat de paden niet breed genoeg zijn voor jeeps, laat staan vrachtauto’s. Die dragers, daar heb ik respect voor. Deze mannen dragen allerlei zaken zoals golfplaten en waterleidingbuizen op blote voeten of op slippers naar boven. Een last van soms meer dan twee maal hun eigen lichaamsgewicht en dat allemaal voor een loontje van minder dan twee euro per dag. De prijzen voor levensmiddelen gaan dan ook per meter omhoog. Zo kostte een kop thee in Besishahar 15 Ruppee (0,15 euro), in Thorung Phedi op 4450m hoogte kostte die zelfde kop thee 55 Ruppee (0,55 euro).
Na vier dagen veranderde het landschap van tropisch- naar loof- en tenslotte naar naaldbos. Het werd ook een stuk koeler zodat de korte broek en T-shirt ingeruild konden worden voor de lange broek en jas.
Na vijf dagen van zeven uur ‘s ochtends tot vier uur ‘s middags te hebben gelopen hield ik in Manang een rustddag. Niet dat dat rusten voor mij nu per se nodig was maar het werd aangeraden om het op deze hoogte (3540m) rustig aan te doen en voldoende tijd te nemen om te acclimatiseren. Hier in het noorden van Nepal zijn de Boedistische invloeden uit het ongeveer 70 km verder gelegen Tibet goed zichtbaar. Ieder dorp heeft bij de ingang van het dorp een lange muur waarin gebedsrollen hangen, bij het binnen gaan en verlaten van het dorp moet je hier aan draaien. In iedere winkel/huis hagt een foto van de Dalai Lama (en dan te bedenken dat onze eigen Lama JP Balkenende hem niet wilde ontmoeten). In de omgeving, vaak hoger in de bergen, vind je veel Boedistische kloosters. Na Manang volgden twee korte dagen. Wegens de hoogte wordt het afgeraden om hoger dan 500 ten opzichte van de vorige nacht te overnachten. Dat dit geen loze waarschuwing was kon je merken aan iedere stap die je zette, het was letterlijk adembenemend.
Het plaatsje Thorung Phedi op 4450m hoogte dat ‘Voet van de berg’ betekend, was de laatste ‘stop before the top’. Alle wandelaars die de pas over wilden waren genoodzaakt hier te overnachten in het enige hotel dat het dorp rijk was. Dorp is eigenlijk een groot woord want het bestond uit niet meer dan dat ene hotel en een paar bijgebouwtjes. Het hotel was omgeven door een desolaat, steenachtig landschap. De dike laag mist en de oorverdovende stilte zorgden daarbij dat er een mystiek sfeertje ontstond. In het hotel berreide iedereen zich voor op de zware dag van morgen; een klim van ongeveer 1000m stijl omhoog gevolgd door een afdaling van 1600m. De ongeveer 20 man/vrouw grote groep bestond uit Engelsen, Canadezen, Amerikanen, Duitsers en Israeliers. Een deel van de voorbereiding bestond uit een bezoek aan het theehuis op 5000m hoogte om even aan de hoogte te ruiken. Ruiken deed ik hem niet maar voelen des te meer; het was alsof ik een hele nacht gezopen had (hoofdpijn) en daarbij een complete baal zware shag had opgerookt (kortademig). Na een koude nacht vertrok ik samen met twee Amerikaanse dames en twee Engels ‘adventure specialisten’ om de strijd met de berg en de elementen aan te gaan. We kropen omhoog. Toen we bijna bij de top/pas waren kwamen we drie Israelische meisjes tegen die twee uur eerder (om 05.00 uur!) dan wij vertrokken waren. Een van hen was er niet al al te best aan toe. Het had er op geleken dat ze dronken was en ze was niet meer in staat om voor haar zelf te zorgen werd me later verteld. Ik kreeg het allemaal niet zo bewust mee omdat ik het op dat moment zwaar genoeg had met mezelf. Na vijf uur afzien bereikten we de pas op 5416m hoogte. Volgens de folders bij de reisbureau’s zouden we nu voor ons zware werk worden beloond met mooie vergezichten over de omliggende bergen. Maar ook hier geldt dat behaalde rendementen in het verleden nog geen garantie bieden voor de toekomst. We zagen dus niks. Alle bergen waren verborgen in de mist/wolken. Omdat het sneeuwde (eind mei!) besloten we snel de afdaling in te zetten. Op de vraag aan een van de dragers (ik droeg m’n eigen rugzak natuurlijk) of het café/theehuis halverwege de afdaling open was kregen we het het magische antwoord: “Yeah, it’s open or closed”. Iedereen voelde zich hierop een beetje beter en om 17.00 uur kwamen we aan in Muktinath. Met z’n vijfen verkeerden we in een uitstekende onderhandelingspositie en konden we in het Bob Marley Hotel zelfs gratis overnachten, zolang we er maar aten (en dronken!). Na een warme douche was het tijd voor het diner. Voor de meesten van ons was het al meer dan 12 uur geleden dat we een fatsoenlijke maaltijd hadden gehad. Mijn voorkeur ging uit naar een Yaksteak. Hoewel de naam anders doet vermoeden smaakte deze Himalayakoe uitstekend.
Na een dag te zijn bijgekomen in Muktinath zijn we verdergegaan met onze afdaling. Langs alle touristische routes hier in Nepal kom je ‘German Bakerys’ tegen. Waarom ze zo heten weet niemand en ik ben nog geen Nepalees tegen gekomen die Duits spreekt en bratwurst verkopen ze ook niet. In het plaatsje Tukche stuitte ik echter op een Dutch Bakery. Het bleek eingendom te zijn van een Nederlander en zijn Nepaleze vrouw. Met een bakje echte Douwe Egberts koffie raakten we aan de praat. Hij vertelde me hoe hij hier verzeild was geraakt, hoe hij zijn toko had opgebouwd en ook over de armoede en de corruptie in het land. Hij kon er wel een boek over schrijven zei hij. En dat is wat hij vervolgens ook gedaan heft.
In Mrpha heb ik het Engels sprekende gezelschap verlaten en ben ik alleen doorgegaan naar Dana. Hier was ik de volgende dag getuige van een Hindoe offerfeest. Bij een kleine tempel waren ongeveer 200 mensen samengekomen en allemaal hadden ze een haan of een ram meegebracht. – HET WORDT AANGERADEN DE NU VOLGENDE TEKST NIET DIRECT VOOR OF DIRECT NA HET NUTTIGEN VAN EEN MAALTIJD TE LEZEN – Voor de tempel werd het hoofd van hetzij de haan hetzij de ram met een slag van het kapmes afgehakt. Vervolgens werd het onthoofde dier rond de tempel gesleept waarna het door de mensen zelf geplukt en geslacht werd. Vervolgens moest er een of andere wijze Hindoe aan te pas komen om zijn zegen uit te spreken over de aan hem aangeboden organen van de geslachte dieren. Heel apart om te zien op de vroege morgen. Ik besloot de Hindoes met hun ceremonie achter te laten en door te lopen naar de volgende plaats. Het landschap werd nu langzaam aan weer tropisch en na een paar uur lopen kwam ik aan in het plaatsje Tatopani. Deze plaats is vooral bekend om zijn natuurlijke hete bronnen. Ik vond deze baden echter net iets te heet. ‘s Avonds kwamen de Engelsen en Amerikanen ook aan in Tatopani. Alvast vooruitlopend op het feit dat we de hele route hadden afgelegd lieten we ons de lokaal gestookte rijstwijn goed smaken. Zo goed zelfs dat toen ik vele uren later terug kwam bij mijn hotel (het Engels/Amerikaanse team had weer een gratis overnachting geregeld) de rolluiken al voor de gevel zaten. Maar geen nood, mijzelf kennende had ik de een ober eerder op de avond al gevraagd naar een andere mogelijkheid om na sluitingstijd het hotel binnen te gaan. Die was er, al moest ik hiervoor wel midden in de nacht drie achtertuinen door.
De volgende twee dagen stonden in het teken van de beklimming van de 3200m hoge Poonhill. Toen ik hier, na om 4.30 uur in de ochtend te zijn opgestaan, aankwam, had ik nog net geluk. Het wolkendek sloot zich langzaam maar ik kon nog net een glimp van de machtige Annapurna bergkam opvangen. Vanaf Poonhill was het een 200m lange afdaling naar het plaatsje Nayapul.
Na 15 dagen te hebben gelopen en me iedere dag weer te hebben verbaast en verwondert over de steeds weer veranderende landschappen vond ik het wel mooi geweest, supermooi zelfs! Ik vond dat ik het wel verdient had om de resterende 40 km terug naar Pokhara wel per taxi (4,- euro) af mocht leggen.
-
06 Juni 2009 - 12:12
De Witte:
Zuur,
Jongen, je maakt wat mee! Wel even gelukje met die bus...zijn de arriva bussen niets bij.
Tevens ben je goed op de hoogte van het NL nieuws lees ik! Succes met de verdere reis!
Groeten De Witte -
06 Juni 2009 - 12:53
Marieke:
Hey Tjitte!
Wat maak jij toch een hoop mee! ik vind dat je het allemaal maar goed regelt! Jammer dat het zo bewolkt was op de top, je kan altijd op plaatjes nog terug zoeken wat je had kunnen zien....
Heel veel plezier bij de rest van de reis!
Groetjes Marieke -
07 Juni 2009 - 05:29
Bert:
He Zuur, behoorlijk aan het klimmen geweest... Hoe lang ben je nog van plan te reizen?
Op google earth kun je vast de foto's van de top van de berg wel downloaden. Dan weet je ook hoe het er op een heldere dag uit ziet...
Succes,
Gr Bert -
07 Juni 2009 - 13:46
Joost En Irina:
Tjitte,
we hebben weer genoten van je reisverhalen en mooie foto's. Je maakt wat mee daar aan de andere kant van de aardbol. We kunnen niet wachten op je volgende verhalen en we zijn erg benieuwd wat het volgende land zal zijn wat je met een bezoekje gaat verblijden.
Tot snel! Dikke kus
Joost en Irina -
07 Juni 2009 - 14:09
Jeannette Middel:
Ik weet hoe het voelt als je op zulke hoogtes verblijft. Ik had de eerste dagen ook een enorme koppijn, dat was welliswaar in LIMa maar ligt ook ernstig hoog. Onze gids nam destijds een zuurstof fles mee.
Groet jeannette -
07 Juni 2009 - 14:46
Thijs:
Tjitte,
Schitterend verhaal, mooi avonturen! Ga zo door.
Groeten,
Thijs -
07 Juni 2009 - 19:58
Michiel:
He topper,
Wat enorm gaaf verhaal om te lezen. Krijg echt zin om de spullen te pakken en ook weer te lopen. ECHT GAAF om te lezen hoe je het daar hebt hebt.
Gr Michiel -
08 Juni 2009 - 07:51
Daan:
He Zuur,
Mooi verhaal weer kerel, je maakt t maar weer mee!
Goed om te horen dat je niet te beroerd bent voor een stukje met de benenwagen. De bus is niet altijd relaxent..
Veel plezier en succes met de rest van je reis!
Groeten Daan -
08 Juni 2009 - 08:51
Boswachter:
kerel!
super mooi verhaal! -
08 Juni 2009 - 10:14
Rob Tettero:
Tjitte,
Idd WAUW, wat een machtige ervaringen! Echt top. Je gaat maar door he.
Veel succes nog, je zal je rust wel effe nodig hebben.
De groete en tot KC
Tetris
-
08 Juni 2009 - 18:13
Michiel Zandstra:
Hi Zuur!
Zozo je beleeft nog eens wat! Gaaf om je verhalen te lezen. Goede reis verder en geniet ervan!
Groet,
Michiel -
09 Juni 2009 - 06:58
Joyce:
He Tjitte!
Leuk om jouw ervaringen te lezen en te zien dat elk mens hetzelfde is haha! Maw: mijn ervaringen met die trek waren gelijk;-) Die Dutch Bakery ben ik zelfs ook gepasseerd (lekkerste mayo ever!!)!!
Nu lekker aan het bijkomen in Pokhara neem ik aan, is het uitermate geschikt voor. Waar gaat je reis nu naartoe? Geniet er maar van terwijl ik aan de arbeid ga...
grts,
Joyce -
12 Juni 2009 - 09:35
Jan En Tilly:
Hoi Tjitte,
Prachtige verhaal en geweldige belevenissen. Nog 50 dagen te gaan! Dit neemt niemand jou ooit weer af. Heel veel plezier en gezondheid bij de rest van de reis.
groeten, Jan en Tilly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
