Op zoek naar Osama
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
15 April 2009 | Pakistan, Lahore
Na twee weken weer een teken van leven uit Pakistan. Na het vorige verhaal op mijn site te hebben gezet ben ik 's avonds per bus richting Gilgit in het noorden van Pakistan gegaan. Deze weg (de enige naar noorden) heet ook wel Karakoram Highway. Een 1200 km lange weg die het Chineze Kashgar met het Pakistaanse Havelian verbindt. In 1960 werd gestard met de aanleg van deze weg, tot die tijd was dit deel van Pakistan alleen per vliegtuig of via een paadje zo breed dat twee ezels elkaar net konden passeren te bereiken. In 1986 was de weg af en het had alleen al aan Pakistaanse zijde het leven gekost aan tussen de 400 en 500 mensen (aan Chineze zijde waren dit er vermoedelijk nog meer).
Nadat we rond 20.30 uur vertrokken vanuit Rawalpindi begon het te regenen en te onweren. Alle tassen en koffers, dus ook de mijne waren vastgemaakt op het dak. Rond 01.00 uur werd ik wakker met een nat been. Nee, de passagier naast mij was geen bedplasser (of in dit geval een busplasser) maar de bus lekte. Fraai, maar gelukkig was er voor in de bus nog een droog plaatsje. Toen het de volgende ochternd licht werd kon ik zien waar we reden; diep onder ons een snelstromende rivier en boven ons bergen met eeuwige sneeuw. Nu heb ik redelijk wat respect voor de stadsbuschauffeurs in Groningen, maar hun Pakistaanse collega's kunnen er ook wat van; waar het kan (volgens hun)trappen ze het gas flink in. In volle vaart wijken ze uit voor diepe kuilen en net wanneer ik me schrap zet omdat ik denk dat we het ravijn in zullen storten sturen ze weer wat bij. Na een adembenemende rit (door zowel het landschap als de chauffeurskunsten) kwamen we tegen 17.00 uur aan in Gilgit. Het had gedurende de hele reis bijna contstant geregend en daarbij reden we ook nog twee keer onder een waterval door, dus waar ik al bang voor was werd waarheid; mijn tas inclusief al mijn kleren en boeken waren doorweekt. Na een dagje relaxen en kleren drogen ben ik de volgende dag de bergen ingegaan. De gids van het hostel die met me meeging zei dat ik maar moest aangeven wanneer we moesen rusten. Volgens mij testte hij me uit want hij ging werkelijk in volle sprint de berg op. Na vier uur bereikten we de top (athans een top die binnen een dag te bereiken was). Het uitzicht hier was spectaculair; om ons heen alleen maar bergtoppen van tussen de 4000 en 6500m hoog.
Na een paar dagen gewend te zijn geraakt aan de hoogte ben ik verder (en hoger) gegaan in noordelijke richting. Karimabad heette het plaatsje en het is denk ik een van de mooiste plaatsen waar ik ooit geweest ben. Het dorpje is gelegen op 2500m hoogte en het uitzicht bestaat er uit spectaculaire bergen en een dal vol met kersen- en abrikozenbomen die vol in bloesem stonden. Het dorp zelf ligt op een berghelling en er is nauwelijks verkeer (de file's worden er veroorzaakt door overstekende geiten ;).
Na er in Gilgit al even aan geroken te hebben wilde ik hier een echte bergtocht gaan maken. De opties waren echter niet zo ruim omdat de meeste routes vanwege de sneeuw nog niet begaanbaar zijn. Daarnaast is een meerdaagse trip nogal prijzig. Naast een gids gaan er dan namelijk een kok en minimaal twee dragers mee. Een van de opties die overbleef was een klim naar een ongeveer 1000m hoger gelegen bergweide waar 's zomers het vee uit het dorp graast. Het eerste gedeelte van de route voerde langs een irrigatiekanaaltje langs een bergwand. De gids die ik mee had gaf een opsomming van alle pieken in de buurt. Voor de informatie vertelde hij er ook maar even bij hoeveel mesnen er afgeflikkerd waren. Hmm, lekker, daar liepen we dan op een richeltje van amper een meter breed. Het laatste gedeelte kreeg ik een soort scheenbeschermers om omdat we door een 40 cm dikke laag sneeuw moesten. Op de bergweide aangekomen stond een kleine herdershut. Hier smolten we sneeuw en maakten vervolgens soep, net echt. Wel een beetje jammer dat het uit een pakje kwam ;). Na een succesvolle afdaling ben ik de volgende dag per minibus nog maar een stukje noordelijker en hoger gegaan. Deze rit was zeker niet minder spectaculair dan de vorigen. Toen we net een uur onderweg waren klonk er een luide knal en bleek dat het busje door een van zn schokbrekers gegaan was. De chauffeur moest een dorp terug om eem onderdeel of een stuk gereedschap te halen zodat hij het kon repareren. Na ongeveer 2,5 uur konden we weer verder. Langs de route waren veel Chinezen aan het werk. Ze waren voornamelijk bezig met het bouwen van muren (want dat kunnen zij) om de weg op z'n plaats te houden of hem te beschermen tegen lawines van rotsen. Toen we bijna de plaats van bestemming bereikt hadden klonken er opeens twee luide knallen, de bijrijder dook weg maar gelukkig hield de chauffeur het stuur recht. Het bleek dat de Chinezen met explosieven rotsen aan het opblazen waren. De chauffeur vond dat ze ons wel even hadden mogen waarschuwen en dat ging hij ze vertellen ook! Gelukkig bleef het alleen bij woorden en niet veel later kwam ik aan bij het hostel, waar ik de enige gast was. Aan alles was al te merken dat we flink hoog zaten. Stonden in Gilgit de bomen al vol in blad, in Karimabad stonden ze in bloesem en hier in Passu waren de meesten nog kaal. Daarbij verschild de tempratuur nogal; had ik in Gilgit m'n gezicht nog berbrand door de velle zon, hier kon het thermo ondergoed weer uit de tas. In Passu een mooie en spectaculaire tocht gemaakt. Tijdens die tocht moest ik twee keer een rivier oversteken. De bruggen bestonden uit een paar staalkabels met daartussen wat losse plankjes, een aardig hoog Indiana Jones gehalte. Voor beelden, Google maar eens op afbeeldingen van "suspensionbridge + Hunza". (K ben nog steeds bezig om foto's op de site te zetten). Zondag ben ik weer terug gegaan naar Islamabad. Ook over deze terugreis zou ik een avond kunnen vullen; de weg werd twee keer geblokkeerd door vallende stenen, maar met de krik van de bus en de noddige mk's kregen we de grootste rotsen van z'n plaats. Ondertussen ontstond er een grote file aan beide zijden van De Steen en stonden er vele stuurlui (stuk of 30) aan wal. De mede reizigers waren erg blij met mij want bij ieder checkpoint moest de bus stoppen omdat 'die Engelsman' geregistreerd moest worden. Moesten we rond 22.00 uur wachten op andere bussen zodat we in convooi en onder politie begeleiding verder konden. Maar ook deze trip hebben we overleefd en na een 30 uur (ik wist niet meer hoe ik moest zitten) weer aangekomen in Islamabad.
Op dit moment ben ik in het altijd gezellige Lahore en ik ga vrijdag door naar Dehli, India. Als het goed is landt hier de 23ste mijn verjaardagscadeautje.
Nadat we rond 20.30 uur vertrokken vanuit Rawalpindi begon het te regenen en te onweren. Alle tassen en koffers, dus ook de mijne waren vastgemaakt op het dak. Rond 01.00 uur werd ik wakker met een nat been. Nee, de passagier naast mij was geen bedplasser (of in dit geval een busplasser) maar de bus lekte. Fraai, maar gelukkig was er voor in de bus nog een droog plaatsje. Toen het de volgende ochternd licht werd kon ik zien waar we reden; diep onder ons een snelstromende rivier en boven ons bergen met eeuwige sneeuw. Nu heb ik redelijk wat respect voor de stadsbuschauffeurs in Groningen, maar hun Pakistaanse collega's kunnen er ook wat van; waar het kan (volgens hun)trappen ze het gas flink in. In volle vaart wijken ze uit voor diepe kuilen en net wanneer ik me schrap zet omdat ik denk dat we het ravijn in zullen storten sturen ze weer wat bij. Na een adembenemende rit (door zowel het landschap als de chauffeurskunsten) kwamen we tegen 17.00 uur aan in Gilgit. Het had gedurende de hele reis bijna contstant geregend en daarbij reden we ook nog twee keer onder een waterval door, dus waar ik al bang voor was werd waarheid; mijn tas inclusief al mijn kleren en boeken waren doorweekt. Na een dagje relaxen en kleren drogen ben ik de volgende dag de bergen ingegaan. De gids van het hostel die met me meeging zei dat ik maar moest aangeven wanneer we moesen rusten. Volgens mij testte hij me uit want hij ging werkelijk in volle sprint de berg op. Na vier uur bereikten we de top (athans een top die binnen een dag te bereiken was). Het uitzicht hier was spectaculair; om ons heen alleen maar bergtoppen van tussen de 4000 en 6500m hoog.
Na een paar dagen gewend te zijn geraakt aan de hoogte ben ik verder (en hoger) gegaan in noordelijke richting. Karimabad heette het plaatsje en het is denk ik een van de mooiste plaatsen waar ik ooit geweest ben. Het dorpje is gelegen op 2500m hoogte en het uitzicht bestaat er uit spectaculaire bergen en een dal vol met kersen- en abrikozenbomen die vol in bloesem stonden. Het dorp zelf ligt op een berghelling en er is nauwelijks verkeer (de file's worden er veroorzaakt door overstekende geiten ;).
Na er in Gilgit al even aan geroken te hebben wilde ik hier een echte bergtocht gaan maken. De opties waren echter niet zo ruim omdat de meeste routes vanwege de sneeuw nog niet begaanbaar zijn. Daarnaast is een meerdaagse trip nogal prijzig. Naast een gids gaan er dan namelijk een kok en minimaal twee dragers mee. Een van de opties die overbleef was een klim naar een ongeveer 1000m hoger gelegen bergweide waar 's zomers het vee uit het dorp graast. Het eerste gedeelte van de route voerde langs een irrigatiekanaaltje langs een bergwand. De gids die ik mee had gaf een opsomming van alle pieken in de buurt. Voor de informatie vertelde hij er ook maar even bij hoeveel mesnen er afgeflikkerd waren. Hmm, lekker, daar liepen we dan op een richeltje van amper een meter breed. Het laatste gedeelte kreeg ik een soort scheenbeschermers om omdat we door een 40 cm dikke laag sneeuw moesten. Op de bergweide aangekomen stond een kleine herdershut. Hier smolten we sneeuw en maakten vervolgens soep, net echt. Wel een beetje jammer dat het uit een pakje kwam ;). Na een succesvolle afdaling ben ik de volgende dag per minibus nog maar een stukje noordelijker en hoger gegaan. Deze rit was zeker niet minder spectaculair dan de vorigen. Toen we net een uur onderweg waren klonk er een luide knal en bleek dat het busje door een van zn schokbrekers gegaan was. De chauffeur moest een dorp terug om eem onderdeel of een stuk gereedschap te halen zodat hij het kon repareren. Na ongeveer 2,5 uur konden we weer verder. Langs de route waren veel Chinezen aan het werk. Ze waren voornamelijk bezig met het bouwen van muren (want dat kunnen zij) om de weg op z'n plaats te houden of hem te beschermen tegen lawines van rotsen. Toen we bijna de plaats van bestemming bereikt hadden klonken er opeens twee luide knallen, de bijrijder dook weg maar gelukkig hield de chauffeur het stuur recht. Het bleek dat de Chinezen met explosieven rotsen aan het opblazen waren. De chauffeur vond dat ze ons wel even hadden mogen waarschuwen en dat ging hij ze vertellen ook! Gelukkig bleef het alleen bij woorden en niet veel later kwam ik aan bij het hostel, waar ik de enige gast was. Aan alles was al te merken dat we flink hoog zaten. Stonden in Gilgit de bomen al vol in blad, in Karimabad stonden ze in bloesem en hier in Passu waren de meesten nog kaal. Daarbij verschild de tempratuur nogal; had ik in Gilgit m'n gezicht nog berbrand door de velle zon, hier kon het thermo ondergoed weer uit de tas. In Passu een mooie en spectaculaire tocht gemaakt. Tijdens die tocht moest ik twee keer een rivier oversteken. De bruggen bestonden uit een paar staalkabels met daartussen wat losse plankjes, een aardig hoog Indiana Jones gehalte. Voor beelden, Google maar eens op afbeeldingen van "suspensionbridge + Hunza". (K ben nog steeds bezig om foto's op de site te zetten). Zondag ben ik weer terug gegaan naar Islamabad. Ook over deze terugreis zou ik een avond kunnen vullen; de weg werd twee keer geblokkeerd door vallende stenen, maar met de krik van de bus en de noddige mk's kregen we de grootste rotsen van z'n plaats. Ondertussen ontstond er een grote file aan beide zijden van De Steen en stonden er vele stuurlui (stuk of 30) aan wal. De mede reizigers waren erg blij met mij want bij ieder checkpoint moest de bus stoppen omdat 'die Engelsman' geregistreerd moest worden. Moesten we rond 22.00 uur wachten op andere bussen zodat we in convooi en onder politie begeleiding verder konden. Maar ook deze trip hebben we overleefd en na een 30 uur (ik wist niet meer hoe ik moest zitten) weer aangekomen in Islamabad.
Op dit moment ben ik in het altijd gezellige Lahore en ik ga vrijdag door naar Dehli, India. Als het goed is landt hier de 23ste mijn verjaardagscadeautje.
-
15 April 2009 - 17:27
Joost &Irina:
he tjitte,
wat een top verhaal weer, er schuilt een harry mullisch in je.
Die foto van de cup a soup, moet je doorsturen naar unox! Verdien je wellicht nog een centje bij.
Tot het volgende verhaal.
Joost en Irina -
15 April 2009 - 18:05
Boswachter:
nou, heb net ff google los gelaten op suspensionbridge + Hunza
mare.. als dat een brug is, snap ik niet meer waarom de sociëteit verbouwd wordt! :P
Enne die filmpjes van blik op de weg en wegmisbruikers vallen dus ook wel een beetje mee? Ik hoorde dat je verjaardagscadeau al een moois zwangerschapsjurk had gekocht? kun je er mooi alvast aan wennen!
>> de verbouwing hier in 's-Hertogenbosch gaat goed! In de bovenzaal staat de bar en de achterkast er al in.
Gegroet! -
15 April 2009 - 18:11
Jolien:
Hey Tjitte,
Super verhaal hoor! wij zorgen ervoor dat je verjaardagscadeautje op tijd in Delhi is :)
Geniet er maar van!
Groetjes Jolien -
15 April 2009 - 21:31
Michiel:
He zuur wederom prachtig verhaal. Veel plezier in het warme en drúkke Delhi...
Groetjes Michiel -
16 April 2009 - 06:02
Reinier:
Tjitte,
Geweldige verhalen vertel je. Gaaf om te lezen. Geniet ervan en veel plezier Delhi.
-
16 April 2009 - 06:05
Daan:
He Zuur,
Weer een mooi verhaal en leuke foto's!
Geniet ervan!
Groeten Daan -
16 April 2009 - 06:35
Tetris:
Ha vakantieman,
Ziet er weer goed uit Zuur, lijkt me echt een super ervaring zo`n reis.
Groetu
Rob
-
16 April 2009 - 08:16
Laura:
Hey Zuur,
Zorg eens voor wat meer foto's want die cup a soup foto is echt briljant!! Ik kan me nog één bustrip in Bolivia herinneren waar de gaten in de bodem van de bus zaten en kippen in boodschappentassen waarbij we dwars door de woestijn moesten waar iedereen een heerlijke aromatisch zweetlucht om zich heen had en een busreis door de Andes waar de buschauffeurs dezelfde rij-stijl hebben als in Pakistan als ik het zo lees... Als er een tunnel aan komt en de bus alleen door het midden kan omdat het anders niet past en je kan niet zien of er vervoer je tegemoed komt, dan geef je toch gas bij????!!!
Volgens mij heb jij alleen maar van die bijna dood-ervaringen tijdens je bustrips... Maar misschien een schrale troost dat het niet alleen de Pakistaanse buschauffeurs zijn die zo rijden...
Nou Zuur houd je oren en ogen open en vergeet geen foto's te maken!! Ik ga ff een brug googlen...
Groet Laura -
16 April 2009 - 08:48
Rinze:
Al een ware berggeit lees ik Zuur!
Ben benieuwd naar je ervaringen in India, veel te zien daar lijkt me.
Groets,
Rinze -
16 April 2009 - 10:16
Carlijn:
Heeey Tjitte,
wat een supermooie verhalen weer! Irene had me dit weekend die brug laten zien via google, bah zeg doodeng! Heel veel plezier volgende week met mijn zus en natuurlijk op je verdere reis. Ik ga nu even al je foto's bekijken.
groetjes Carlijn -
16 April 2009 - 14:18
De Witte:
Zuur,
Ik ben het met alle bovenstaande verhalen eens! Mooi verhaal, maar indd stuur meer foto's!!!! Want bij die cup a soup foto, ik kom echt niet meer bij! Erg gaaf om je zo te volgen. Blijf schrijven en geniet er nog van!
PS: De Quadruplus helm foto is ook positief ontvangen!
Groeten Jacco -
17 April 2009 - 07:27
George:
Wat een verhalen. ga zo door en hou het droog.
groetjes George -
17 April 2009 - 12:54
Maris:
geweldig verhaal weer!!!Je hebt talent.Die brug is super. Ik wens je een hele fijne verjaardag volgende week maar dat gaat zeker lukken met je ...cadeau!!!!3 verjaardagskussen M -
19 April 2009 - 20:37
Twan:
Heej Tjitte,
Je hebt helemaal gelijk, maar de oude kroeg die ik bezocht had kende helemaal geen cup a soup.
Mooie verhalen op je site en je moet wel lef hebben om deze reis te maken. Veel plezier nog met je nieuwe nationaliteit (Engelsman) en spreek je nog wel eens op het mooie dakterras van huize doorsnee wanneer we terugzijn,
Twan -
20 April 2009 - 11:28
LALALALA:
Je moet je verhaaltjes niet op de computer laten staan! Groeten uit Hunza! -
21 April 2009 - 19:06
Ron EnJelly:
Hoi Tjitte
Wat mooi jong.Had je ooit gedacht dit allemaal tegen te komen en te ontdekken?Groetjes en heel veel plezier!
Ron en Jelly -
24 April 2009 - 14:07
Afke:
Hoi Tjitte.
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Ik wens je een hele fijne dag toe.
De groetjes van Afke uit een heel zonnig Grunn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
