![kids [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/538/246_800x600.jpg?r=0)
![koeien [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/538/252_800x600.jpg?r=0)
![riksja [Desktop Resolution]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/538/257_800x600.jpg?r=0)
Rare lui, die Hindoes
Door: Tjitte
Blijf op de hoogte en volg Tjitte
04 Mei 2009 | India, Manāli
Een dag na het posten van mijn vorige bericht in Lahore, Pakistan werd het hostel vereerd , met een bezoekje van de Pakistaanse veiligheidsdienst (mijn verhaal had daar overigens niets mee te maken ;) . Een Engelse gast werd onderworpen aan een lang kruisverhoor waarvan ik de toon niet al te vriendelijk vond. Vervolgens was ik aan de beurt. Net als in een film kreeg ik van de meest vriendelijke van de twee ondervragers een sigaret aangeboden. Tegen mij waren ze al een stuk aardiger dan tegen de Engelsman. Ze stelden vragen als wat ik hier deed, waar ik in Pakistan was geweest, of ik de Islam bestudeerd had, of ik getrouwd was en op mijn ontkennend antwoord, waarom niet. Al met al was het na 10 minuten weer voorbij en klinkt het spannender dan dat het was.
De volgende dag ben ik vertrokken naar India. Ook dit keer was het passeren van de grens weer een fluitje van een cent. Aan de Indiase kant van de grens stond ik even te kijken of ik per taxi of per bus naar de volgende plaats zou gaan. Een taxichauffeur kwam naar me toe en liet me een groot bord zien waarop de door de overheid vastgestelde ritprijzen stonden. 550 Rupee moest het volgens het bord kosten. Uiteindelijk bleek het voor minder dan de helft ook wel te kunnen, dat weten we dan ook weer. In Amritsar kwam ik drie Engelsen tegen die een bepaald goedje dronken dat ik al anderhalve maand had moeten missen; BIER. Ze hadden er geen bezwaar tegen dat ik me bij hen aansloot. Of het er aan lag dat ik geen bier meer gewend was, dat de flessen net iets groter waren en het alcoholpercentage net iets hoger was dan in Nederland weet ik niet maar de volgende dag heb ik niet veel meer gezien dan de binnenkant van m’n oogleden en de vier muren van de kamer van het hostel. Gelukkig was ik na een dag weer hersteld van de ziekte van Heineken (hier Kingfisher) zodat een fietsriksja me om 07.00 ‘s morgens (dan was het nog niet zo warm en minder druk volgens de fietsriksjachauffeur) langs alle tempels en bezienswaardigheden kon crossen. Aan het einde van de middag ben ik met een Nederlands meisje dat ook in het hostel verbleef teruggegaan naar de grens met Pakistan om daar de sluitingsceremonie te zien. Aan beide zijden van de grens stonden hoge tribunes die bevolkt werden door ongeveer 2000 Pakistanen en Indiers die compleet uit hun dak gingen. Een voetbalwedstrijd Groningen-Heerenveen was er niks bij. De ceremonie zelf stelde niet zo veel voor; aan beide zijden werden de vlaggen naar beneden gehaald en twee hoge omes van beide landen gaven elkaar een hand voordat het hek en daarmee de grens sloot. Het was meer het publiek dat opgezweept werd en luide spreekkoren ten gehore bracht dat het geheel tot nogal een debiel spectakel maakte.
De volgende dag ben ik per trein verder gegaan riching Delhi, de hoofdstad van India. Een kaartje kopen bleek nog niet zo makkelijk; ik werd langs drie verschillende balies gestuurd en als de Indiers nou netjes in de rij op hun beurt wachten, maar nee hoor, zonder gene proberen ze voor te dringen en staan ze in je nek te blazen en tegen je aan te rijden. Daar gingen mijn handjes/elleboogjes toch wel een beetje van jeuken, ‘t zal het cultuurverschil wel zijn. Delhi is vooral druk en warm. Overal zie je koeien; op het station, bij tempels, midden op straat, maar behalve mij Mac Donalds, daar staan alleen groente- en kipburgers op het menu . Wat ook opvalt is het grote verschil tussen arm en rijk. Terwijl binnen in een westerse koffietent jonge, hippe Indiers blij zitten te doen, slapen buiten op straat leeftijdsgenoten. In de treinen en op straat zie je veel bedelaars. Erg schrijnend om te zien.
Op 23 april om 05.30 uur in de morgen landde Irene. Voordat ik bij het vliegveld was om haar op te halen ging nog een heel geouwehoer met een moterriksjachauffeur vooraf. Deze moest nog even tanken en hij wilde daarvoor een voorschot van 300 Rupee, ik wist dat een volle tank voor zijn veredelde driewieler maar 50 Rupee kostte, dus dat ging niet door. Ook moest hij voor het parkeren op het vliegveld 120 Rupee hebben. Dat vond ik wel erg veel dus vroeg ik hem het me te laten zien, bleek dat het maar 60 Rupee kostte. Over het algemeen zijn de meeste (riksja)taxichauffeurs eikels en oplichters. Ze vragen altijd veel te veel, weten vaak de weg niet, veel kunnen geen kaartlezen en houden hem rustig op de kop terwijl ze intelligent ja-knikken of zetten je af op een plaats waar je helemaal niet moet zijn. Een keer heb ik een uitzondering meegemaakt. Dat was in Teheran, Iran. Deze chauffeur wist de weg ook niet maar draaide wel goede muziek (Europese Top-40 uit 1996 ofzo). Na meer dan een uur door een nachtelijk Teheran te hebben gereden en genoten te hebben van de muziek en de kamikaze-achtige rijstijl van de chauffeur zette hij me uiteindelijk toch voor het goede hotel af en mocht ik de CD houden. Gelukkig had Irene een goede vlucht gehad en konden we elkaar na drie maanden weer in de armen sluiten (oooooh).
Na anderhalve dag Delhi zijn we door gegaan naar Jaipur, ook wel PinkCity genoemd. Niet omdat het de gay-hoofdstad van India is maar omdat het oude centrum in 1876 ter ere van het bezoek van een Britse koning geheel rose is geverfd. De reis per trein verliep in ongekende luxe. airco, lekkere stoelen, geen lawaai, warm en koud ontbijt en een Engelstalig krantje. Tot nu toe had ik in India alleen nog maar in de ‘veewagen’klasse gezeten. In Jaipur hebben we twee relaxte dagen gehad en mijn verjaardag gevierd, complete met slingers en ballonnen, cadeautjes en warme appeltaart (en niet omdat hij net uit de oven kwam ;) . Bedankt voor de kaartjes, mailtjes en smsjes. In jaipur heb ik ook nog even gekeken of er misschien een carriere als fietsriksjachauffeur voor mij in zat. Dat liep iets minder goed af voor de riksja; het zadel bestaande uit twee houten plankjes brak doormidden en een van de trappers vloog eraf. Door de dubbele ritprijs ( twee euro ipv een euro) hoop ik dat ik de riksjachauffeur schadeloos heb gesteld.
Na Jaipur zijn we door gegaan naar Agra. In deze stad staat de wereldberoemde Taj Mahal, de nummer een touristentrekpleister van India. De Taj Mahal in het echt zien was vele malen mooier dan welke beschrijving of foto dan ook. De Taj Mahal is in 1631 gebouwd door een Indiase heerser als mausoleum voor zijn, in het kraambed van hun 14e (!) kind, overleden vrouw. De bouw heeft 20 jaar geduurd en er hebben meer dan 20000 mensen uit Azie en Europa aan gewerkt. Het gebouw staat op een vehoogd marmeren plateau van een hectare (100m x 100m) (!) waardoor de achtergrond alleen bestaat uit lucht. In de tuin voor het prachtige bouwwerk lopen langgerekte waterpartijen.
Rond de touristische attracties en in de grote steden zijn de Indiers helemaal ingesteld op touristen en erg opdringerig. De meesten snappen niet dat je soms (vooral ‘s avonds als het eindelijk een beetje is afgekoeld) liever een stukje loopt dan dat je een (fiets)riksja neemt. Of ze denken dat het een onderhandelingstechniek is waarbij de prijs des te langer je doorloopt steeds verder zakt ;) . Toen ik een zonnebril kocht bleef de buurman van de zonnebrilverkoper vijf minuten aan m’n kop zeiken of ik precies dezelfde zonnebril bij hem wilde kopen. Ik kreeg hem maar niet aan het verstand dat ik toch echt niet met twee zonnebrillen op m’n hoofd rond ging lopen.
Helaas kwam na een week een einde aan het geweldige bezoek van Irene. De week is voorbij gevlogen en nu moet ik weer alleen verder. Dat klinkt erger dan het is want in dit land met meer dan 1,1 miljard inwoners (land met de meeste inwoners ter wereld) ben je eigenlijk nooit alleen.
Na Irene op het vliegveld te hebben gezet heb ik Delhi en daarmee de warmte (42 C ) en de drukte ook maar verruild voor de veel koelere bergen van noord India. De trip per bus was ook weer enerverend te noemen. Het haald het echter niet bij de trip naar het noorden van Pakistan. Ik kwam er achter dat de Indiers over zwakkere magen beschikken dan de Pakistanen. Bij het bereiken van de eerste haarspeldbochten werden kotszakjes uitgedeeld, niet veel later werden deze ook volop gebruikt, gelukkig konden de raampjes open…..
Op dit moment zit ik in Manali. Manali was in de jaren 70 en 80 de verblijfplaats van een grote kolonie hippies die werden aangetrokken door de goede kwaliteit van de hasj die hier geproduceerd werd. Tegenwoordig is het nog steeds mogelijk om deze geestveruimende kruiden gewoon aan de kant van de weg te oogsten. Maar daarnaast is de regio vooral bekend door het aanbod van de vele ‘adventure sports’ zoals rafting, bergbeklimmen, skieen (al dan niet springend uit een helicopter!) en paragliding. Mocht dit alles me teveel worden dan kan ik m’n heil altijd nog zoeken in het Boeddhisme bij de Dalai Lama (spiriteel leider van Tibet) die sinds 1959 in deze regio resideerd.
Het ziet er naar uit dat ik het hier dus nog wel een tijdje volhoud (ook zonder de geestverruimende kruiden ;) )
De volgende dag ben ik vertrokken naar India. Ook dit keer was het passeren van de grens weer een fluitje van een cent. Aan de Indiase kant van de grens stond ik even te kijken of ik per taxi of per bus naar de volgende plaats zou gaan. Een taxichauffeur kwam naar me toe en liet me een groot bord zien waarop de door de overheid vastgestelde ritprijzen stonden. 550 Rupee moest het volgens het bord kosten. Uiteindelijk bleek het voor minder dan de helft ook wel te kunnen, dat weten we dan ook weer. In Amritsar kwam ik drie Engelsen tegen die een bepaald goedje dronken dat ik al anderhalve maand had moeten missen; BIER. Ze hadden er geen bezwaar tegen dat ik me bij hen aansloot. Of het er aan lag dat ik geen bier meer gewend was, dat de flessen net iets groter waren en het alcoholpercentage net iets hoger was dan in Nederland weet ik niet maar de volgende dag heb ik niet veel meer gezien dan de binnenkant van m’n oogleden en de vier muren van de kamer van het hostel. Gelukkig was ik na een dag weer hersteld van de ziekte van Heineken (hier Kingfisher) zodat een fietsriksja me om 07.00 ‘s morgens (dan was het nog niet zo warm en minder druk volgens de fietsriksjachauffeur) langs alle tempels en bezienswaardigheden kon crossen. Aan het einde van de middag ben ik met een Nederlands meisje dat ook in het hostel verbleef teruggegaan naar de grens met Pakistan om daar de sluitingsceremonie te zien. Aan beide zijden van de grens stonden hoge tribunes die bevolkt werden door ongeveer 2000 Pakistanen en Indiers die compleet uit hun dak gingen. Een voetbalwedstrijd Groningen-Heerenveen was er niks bij. De ceremonie zelf stelde niet zo veel voor; aan beide zijden werden de vlaggen naar beneden gehaald en twee hoge omes van beide landen gaven elkaar een hand voordat het hek en daarmee de grens sloot. Het was meer het publiek dat opgezweept werd en luide spreekkoren ten gehore bracht dat het geheel tot nogal een debiel spectakel maakte.
De volgende dag ben ik per trein verder gegaan riching Delhi, de hoofdstad van India. Een kaartje kopen bleek nog niet zo makkelijk; ik werd langs drie verschillende balies gestuurd en als de Indiers nou netjes in de rij op hun beurt wachten, maar nee hoor, zonder gene proberen ze voor te dringen en staan ze in je nek te blazen en tegen je aan te rijden. Daar gingen mijn handjes/elleboogjes toch wel een beetje van jeuken, ‘t zal het cultuurverschil wel zijn. Delhi is vooral druk en warm. Overal zie je koeien; op het station, bij tempels, midden op straat, maar behalve mij Mac Donalds, daar staan alleen groente- en kipburgers op het menu . Wat ook opvalt is het grote verschil tussen arm en rijk. Terwijl binnen in een westerse koffietent jonge, hippe Indiers blij zitten te doen, slapen buiten op straat leeftijdsgenoten. In de treinen en op straat zie je veel bedelaars. Erg schrijnend om te zien.
Op 23 april om 05.30 uur in de morgen landde Irene. Voordat ik bij het vliegveld was om haar op te halen ging nog een heel geouwehoer met een moterriksjachauffeur vooraf. Deze moest nog even tanken en hij wilde daarvoor een voorschot van 300 Rupee, ik wist dat een volle tank voor zijn veredelde driewieler maar 50 Rupee kostte, dus dat ging niet door. Ook moest hij voor het parkeren op het vliegveld 120 Rupee hebben. Dat vond ik wel erg veel dus vroeg ik hem het me te laten zien, bleek dat het maar 60 Rupee kostte. Over het algemeen zijn de meeste (riksja)taxichauffeurs eikels en oplichters. Ze vragen altijd veel te veel, weten vaak de weg niet, veel kunnen geen kaartlezen en houden hem rustig op de kop terwijl ze intelligent ja-knikken of zetten je af op een plaats waar je helemaal niet moet zijn. Een keer heb ik een uitzondering meegemaakt. Dat was in Teheran, Iran. Deze chauffeur wist de weg ook niet maar draaide wel goede muziek (Europese Top-40 uit 1996 ofzo). Na meer dan een uur door een nachtelijk Teheran te hebben gereden en genoten te hebben van de muziek en de kamikaze-achtige rijstijl van de chauffeur zette hij me uiteindelijk toch voor het goede hotel af en mocht ik de CD houden. Gelukkig had Irene een goede vlucht gehad en konden we elkaar na drie maanden weer in de armen sluiten (oooooh).
Na anderhalve dag Delhi zijn we door gegaan naar Jaipur, ook wel PinkCity genoemd. Niet omdat het de gay-hoofdstad van India is maar omdat het oude centrum in 1876 ter ere van het bezoek van een Britse koning geheel rose is geverfd. De reis per trein verliep in ongekende luxe. airco, lekkere stoelen, geen lawaai, warm en koud ontbijt en een Engelstalig krantje. Tot nu toe had ik in India alleen nog maar in de ‘veewagen’klasse gezeten. In Jaipur hebben we twee relaxte dagen gehad en mijn verjaardag gevierd, complete met slingers en ballonnen, cadeautjes en warme appeltaart (en niet omdat hij net uit de oven kwam ;) . Bedankt voor de kaartjes, mailtjes en smsjes. In jaipur heb ik ook nog even gekeken of er misschien een carriere als fietsriksjachauffeur voor mij in zat. Dat liep iets minder goed af voor de riksja; het zadel bestaande uit twee houten plankjes brak doormidden en een van de trappers vloog eraf. Door de dubbele ritprijs ( twee euro ipv een euro) hoop ik dat ik de riksjachauffeur schadeloos heb gesteld.
Na Jaipur zijn we door gegaan naar Agra. In deze stad staat de wereldberoemde Taj Mahal, de nummer een touristentrekpleister van India. De Taj Mahal in het echt zien was vele malen mooier dan welke beschrijving of foto dan ook. De Taj Mahal is in 1631 gebouwd door een Indiase heerser als mausoleum voor zijn, in het kraambed van hun 14e (!) kind, overleden vrouw. De bouw heeft 20 jaar geduurd en er hebben meer dan 20000 mensen uit Azie en Europa aan gewerkt. Het gebouw staat op een vehoogd marmeren plateau van een hectare (100m x 100m) (!) waardoor de achtergrond alleen bestaat uit lucht. In de tuin voor het prachtige bouwwerk lopen langgerekte waterpartijen.
Rond de touristische attracties en in de grote steden zijn de Indiers helemaal ingesteld op touristen en erg opdringerig. De meesten snappen niet dat je soms (vooral ‘s avonds als het eindelijk een beetje is afgekoeld) liever een stukje loopt dan dat je een (fiets)riksja neemt. Of ze denken dat het een onderhandelingstechniek is waarbij de prijs des te langer je doorloopt steeds verder zakt ;) . Toen ik een zonnebril kocht bleef de buurman van de zonnebrilverkoper vijf minuten aan m’n kop zeiken of ik precies dezelfde zonnebril bij hem wilde kopen. Ik kreeg hem maar niet aan het verstand dat ik toch echt niet met twee zonnebrillen op m’n hoofd rond ging lopen.
Helaas kwam na een week een einde aan het geweldige bezoek van Irene. De week is voorbij gevlogen en nu moet ik weer alleen verder. Dat klinkt erger dan het is want in dit land met meer dan 1,1 miljard inwoners (land met de meeste inwoners ter wereld) ben je eigenlijk nooit alleen.
Na Irene op het vliegveld te hebben gezet heb ik Delhi en daarmee de warmte (42 C ) en de drukte ook maar verruild voor de veel koelere bergen van noord India. De trip per bus was ook weer enerverend te noemen. Het haald het echter niet bij de trip naar het noorden van Pakistan. Ik kwam er achter dat de Indiers over zwakkere magen beschikken dan de Pakistanen. Bij het bereiken van de eerste haarspeldbochten werden kotszakjes uitgedeeld, niet veel later werden deze ook volop gebruikt, gelukkig konden de raampjes open…..
Op dit moment zit ik in Manali. Manali was in de jaren 70 en 80 de verblijfplaats van een grote kolonie hippies die werden aangetrokken door de goede kwaliteit van de hasj die hier geproduceerd werd. Tegenwoordig is het nog steeds mogelijk om deze geestveruimende kruiden gewoon aan de kant van de weg te oogsten. Maar daarnaast is de regio vooral bekend door het aanbod van de vele ‘adventure sports’ zoals rafting, bergbeklimmen, skieen (al dan niet springend uit een helicopter!) en paragliding. Mocht dit alles me teveel worden dan kan ik m’n heil altijd nog zoeken in het Boeddhisme bij de Dalai Lama (spiriteel leider van Tibet) die sinds 1959 in deze regio resideerd.
Het ziet er naar uit dat ik het hier dus nog wel een tijdje volhoud (ook zonder de geestverruimende kruiden ;) )
-
04 Mei 2009 - 07:48
De Witte:
Tjitte,
Wederom mooi verhaal! Als ik jou was zou ik een korte studie als journalist doen en vervolgens één of ander reisprogramma gaan presenteren.
Trouwens, ik snap nu ook waarom de Dalai Lama, altijd zo RELAXED overkomt...
Succes met je nieuwe avonturen!
Groeten Jacco -
04 Mei 2009 - 07:56
Twan:
Hoi Tjitte,
Dronken omdat je niet tegen bier kan? En op een ouwe fiets moet je ut leren zullen we maar zeggen:P Nog heel veel plezier daar, met of zonder je geestverruimende middelen.
ODM Twan -
04 Mei 2009 - 08:01
Ben:
Hee Zuurtje!!
Goede stories ouwe gek! Echt wel iets voor jou, op avontuur! Geniet er nog van, ik ga deze week weer van start met bierdrinken in Den Bosch, in de nieuwe soos..
Niet uitdrogen he, je kunt altijd een koe melken daaroo!
Groeten Ben. -
04 Mei 2009 - 08:05
Thomas:
Je bent weer zuiver bezig Tjitte!!
-
04 Mei 2009 - 08:20
Tetris:
Ziet er weer goed uit! Mooi verhaal, zo kom je nog eens ergens :P
Succes met de reis en vergeet de MVO niet. Een Manaliaans groentepakketje Voor Onderweg.
Mazzels
-
04 Mei 2009 - 09:07
Michiel:
He Zuur,
Dus je had binnen de gouden driehoek ook het idee dat die Hindoes alles doen behalve de waarheid vertellen...Maar weer prachtig verhaal om te lezen. Trouwens houd je maag het nog een beetje goed daar? Ben benieuwd waar je reis je nog meer brengt. Veel plezier. Gr Teeuwen -
04 Mei 2009 - 09:10
Rinze:
Hey Chris Zegers!
Mooi verhaal weer en gave foto's.
Maarehh de kingfisher is toch gewoon een ijsvogel, ik zie het verband met een kater niet helemaal!:P -
04 Mei 2009 - 09:12
Bennie:
Hey Tjitte,
Leuk verhaal weer om te lezen. Ik hoop niet dat je de Taj Mahal geswaffeld hebt zoals die jongens wat daarmee het woord nationale bekendheid hebben gegeven.
India lijkt me in ieder geval een super mooi land.
Goeie reis verder. ;)
Groet,
Bennie
-
04 Mei 2009 - 15:48
Inge:
Heey Tjitte!
Wat een lang verhaal en het knappe is het word helemaal niet saai! Je schrijft echt leuk!
Veel plezier daar nog en pas goed op jezelf!
Groetjes Inge. -
05 Mei 2009 - 05:26
Luuk Arts:
Zuur ik wist niet dat je op reis was man! Echt vet! ALs je nog tips nodig hebt wat betreft Thailand, Cambodia of Vietnam dan hoor ik het graag!
Groeten vanuit Ho Chi Minh City -
05 Mei 2009 - 10:25
Annemarie En Mark:
Hej Tjitte,
Wederom een erg leuk verhaal!
Have fun daar en we kijken uit naar je nieuwe avonturen!
Groetjes Annemarie en Mark -
05 Mei 2009 - 11:22
Daan:
He Tjitte,
Mooi en leuk verhaal weer. Prachtige foto's ook!
Veel plezier nog en succes met je reis!
Groeten Daan -
05 Mei 2009 - 12:32
Laura:
Hey Zuur,
Briljant verhaal weer. Blijf ons op de hoogte houden van al je bizare verhalen! En die arme riksja-chauf zit nu met een halve fiets... toch gul van je 2 euro... ;-)
Anders pakt ie maar een koe ofzo...
Geniet ervan daar!
Groet Laura F. -
05 Mei 2009 - 22:44
Erik:
Tjitte, mooie belevenissen weer! Als je het reizen nog niet zat ben straks kan je altijd nog ff doorreizen naar NZ, dan kunnen we een paar pinten drinken! Hier is geen gebrek aan kroegen!
Succes, grn. -
06 Mei 2009 - 11:06
Ralph:
Wat een mooie alternatieve trip ben je aan het beleven kerel. Geniet er nog en bis later!
-
06 Mei 2009 - 18:50
Lucas B.:
Hey Tjitte,
geweldige verhalen van geweldige reizen. We blijven je volgen via deze site. Wees op je hoede en kom gezond weer thuis. -
07 Mei 2009 - 05:59
George:
ha zuur,
weer een goed verhaal, blijf zo rapporteren.
groetjes George
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
